Labirent:Alev Deneyleri (Denek A4 Serisi)

Bölüm 10:Katil Kanı

"Rachel!"Minho'nun gür sesini duymamla birlikte gözyaşlarımı sildim. Gözlerimi açtığımda odada yalnızdım, derin bir nefes alıp sesimin titrememesini umarak ona cevap verdim.

"Burdayım!"

Uzandım ve taşlara tutunarak tırmanmaya başladım. Deliğe ulaştığımda üst bedenimi dışarı attım ve daha toprağa sapladığım ellerimle kendimi çekme fırsatı bulamamışken Minho bir kez daha yardımıma yetişip iki kolumdan tutup beni dışarı çekti.

"Orda ne halt ediyordun?"

"Aşağıda bir yerleşim yeri var, işe yarayacak şeyler buldum,"Yerdeki battaniyeyi aldım ve ona gösterdim ardından çantamı açıp içindekileri gösterdim."Temiz bandajlar ve ağrı kesiciler buldum."

El fenerini çıkarıp içeri tuttu.

"İçeride kimse yok muydu?"

"Bilmiyorum kimseyi görmedim, zaten odanın dışına çıkmama gerek kalmadan bunları buldum."

"İyi."

Battaniyeyi alimden aldı ve yolu göstermek için önden ilerledi. Beton duvarlar arasında kısa bir yürüyüş yaptıktan sonra bir taşın üstünde oturarak bizi bekleyen Tava'yla karşılaştık. 

"Siz ne buldunuz?"

"Demirlerden yapılma bir kızak parçası bulduk."

"Daha çok eski bir yatak iskeletine benziyor, bir beşiğe ait olmalı,"dedi Minho battaniyenin iki ucunu silkelemek için elime tutuştururken."Belki de daha büyük bir çocuğa ait yatağa aittir ama her şekilde onu rahatça yatırabileceğiz."

Battaniyeyi sertçe silkeledik, her seferinde kafamı farklı yöne öksürmemek için çevirdim. İyice temizlendiğinden emin olduğumuzda ise battaniyeyi katlayıp iskeletin içine yerleştirdik. 

"Bağlamak için bir şeyiniz var mı?"

İkisinin de bir birine baktığını gördüğümde ikisinde de bir şey olmadığını anladım.

"Bandajları kullanabiliriz."

"Saçmalama, çıktığın yere geri dönüp bir şeyler arayacağım." dedi Minho.

"Hayır!" bu beklenmedik tepkimden dolayı ikisinin de tuhaf bakışlarını üstüme çektim."Deliği görmedin mi? Sürünerek içeri girsen bile kıçın sıkışır."

"Tamam sen gir," bakışlarını sabit tutmaya devam edip konuşmaya devam etti. "Ama ben de seninle geliyorum."

"Peki."

Çantamı yavaşça yere bıraktım ve birkez daha geldiğimiz yoldan döndük. El fenerimle içeriyi tarayıp delikten içeri atladım. İlk seferin aksine bu biraz daha acı veren bir atlayış olmuştu.

Uyuşan ayak bileklerimi ovup ayağa kalktım. Işığı odada gezdirdim, yerlerde bulunan ufak kumaş parçaları dışında pek bir şey gözükmüyordu.

"Kumaşların ne kadar uzuk olması lazım?"

"Olabildiğince." bağararak sorduğum soruya aynı şekilde karşılık verdi.

Kapıya doğru ilerledim ve açık olan aralıktan geçebilmek için kapıyı kendime doğru sertçe birkaç defa çektim.

"Hey! Sen ne halt ediyorsun orda!?"

"Burada pek bir şey yok diğer odaya geçeceğim."

"Saçmalama, Winston'a saldıran yaratıklardan olabilir!"

"Olsalardı bu gürültüleri çoktan duyup gelmiş olurlardı."

"Rachel! Yapma!" her bir kelimenin üstüne vurgu yaparak dişlerinin ardından konuştu.