Labirent:Alev Deneyleri (Denek A4 Serisi)

Bölüm 22:Mutluluk Gözyaşları

Brenda'nın götürüldüğü çadırın önünde gergin bir şekilde beklemeye başladım, titriyordum ve içimdeki duygular patlak vermek üzereydi.

"Onun için çok mu endişelisin?" dedi Newt, omuzlarımdan tutup beni çadırın önündeki taşın üstüne oturturken.

"Bilmiyorum; sanırım öyleyim," gözlerimiz buluşunca çikolata kahvesi gözlerinde bir sıcaklık hissettim."O benim ilk ve tek kız arkadaşım."

"Biliyorum Meleğim," dedi sakince, parmaklarıyla yavaşça yanağımı okşadı."Emin ol bunun gibi bir şey bizim çıkıntıların da başına gelse ben de senin gibi endişelenirdim."

Başımı onun omzuna koydum ve kollarıyla beni sarmasına izin verdim.

"Ama sanki biraz şansızım."

Yüzüne alttan bir bakış attım.

"Nerden çıktı bu?"

"Bütün zamanımızı Sağ Kol'a gelmek in harcadık ama şimdi yer değiştirmek zorundayız."dedi imalı bir şekilde.

Fal taşı gibi açılan gözlerimle başımı omzundan kaldırıp sert bir yumruk attım.

"Şu an aklından geçen tek şey bu mu?"

"Söz veren ben değildim." dedi kıkırdayarak, attığım yumruğun acısını hissetmemiş gibiydi. Bu nedenle ona bir kez daha vurdum.

"Tanrım, sen tam bir lüle kafasın Newt!"

"Tamam, tamam sakin ol." dedi gülmeye devam edip bileklerimi kavrayarak. Yüzündeki gülümseme büyüdü ve gözlerindeki sıcaklık daha da arttı.

Ne kadar duruşumu bozmadan ciddi kalmaya çalışsam da sonunda istemeden kıkırdamaya başladım.

Uzandı ve dudaklarıma ufak bir öpücük bıraktı.

"Gülüşünü çok seviyorum." diye fısıldadı uzaklaşmadan ardından ellerimi bırakıp yüzüme baktı."Söylediklerim hepsi gergin havanı dağıtmak içindi, bu konuda sana baskı yapmayacağım."uzandı ve bir tutam saçı kulağımın ardına sıkıştırdı.

"Rica etsem sevgilinle birkaç dakikalık bir konuşma yapabilir miyim?"

Jorge karşımızda dikilip bize gülümsüyordu.

"Ne konuda?"

"Fazla önemli bir şey değil, isterse gelip sana sonra anlatabilir ama şimdilik baş başa konuşmalıyız."

Newt bana bakıp ayağa kalktı.

"Peki öyleyse ben çocukların yanına gidiyorum."

Başımla onu onayladım. Jorge Newt yanımızdan ayrıldığı gibi elini uzatıp beni ayağa kaldırdı. Tekrardan çadırın önüne doğru ilerledik.

"Doktorla konuştum, biraz sonra seninle ilgilenecek. Eğer düşündüğüm şeyse endişelenecek pek bir şeyin yoktur."

"Neden? Bir sorun mu var?"

"Hayır, hayır bana göre yok ama her ihtimale karşı test yaptırsak iyi olur diye düşündüm."

"Teşekkür ederim Jorge, kısa zamanda beni ve bizi bu kadar çabuk kabullendiğin için."

Kıkırdayıp ensesini kaşıdı.

"Hiç bu kadar ergen çocuğum olmamıştı."

Gülümsedim ve onu bir kez daha analiz ettim.

"Jorge sana sormak istediğim bir şey var."

"Sanırım ne hakkında olduğunu biliyorum," uzandı ve elimi tuttu."Üzgünüm Rachel ama ben senin baban değilim."