Labirent:Alev Deneyleri (Denek A4 Serisi)

Bölüm 3:"Bana hafızamı geri verin"

Kameraların bizi izlediği bir odaya geçmiştik. Janson karşımdaki sandalyeye oturmuştu ve bugün ilk defa Teresa beni yalnız bırakmıştı.

Yüzümdeki gerginliği görünce hafifçe gülümseyip boğazını temizledi.

"Beni kırmayıp buraya geldiğin için teşekkür ederim,Rachel."

"Teresa size katil kanı taşıdığımı mı söyledi?"

"Ne!? Hayır,"güldü."Buraya sadece seninle konuşmak için geldik."

"Öyleyse dinliyorum."

Önünde bulunan dosyayı açtı. İlk sayfada küçüklük resmimi görmemle birlikte gözlerim irileşti. Bu resmi nerden bulmuşlardı?

"Evet Rachel, hafızandan geriye kalanlar neler?"

Başımı yavaşça öne doğru eğip parmaklarımla uğraşmaya başladım.

"Pek bir şey hatırlamıyorum."

"Sizi Labirent'e koyan o insanları hatırlıyor musun?"

"Thomas bize katıldığından beri hafızam çok silik."

"Rachel yardımcı olmuyorsun..."elime uzandı."Korktuğunu anlıyorum ama bana yard-"

"Hiç bir şey bildiğin yok!"hızla yerimden kalktım, kalkmamla beraber sandalyem yere düştü."O lanet yerde gözümün önünde ağabeyimi kaybettim, hafızamı ölümle burun burunayken kazandım ve bir hiç uğruna kaybettim!"

"Rachel sakin ol lütfen."benim aksime o çok sakindi.

"Yaklaşma bana! Neden onları sorup duruyorsunuz bana!?"

"Rachel!"bir anda odanın kapıları açıldı ve içeriye görevliler girdi.

"Bana dokunmayı aklınızdan bile geçirmeyin!"dedim, gözlerim dolu bir biçimde.

"Rachel, eğer seni sakinleştirmemize izin verirsen sana bir daha bu soruları sormayacağım."

"Benden ne istiyorsun?"

"İyiliğini... Hepinizin iyiliğini istiyorum, orada geçirdiğiniz kötü günleri unutacak sıcak bir yuvada yaşamanızı istiyorum."

"Bu-burası bizim için yeni bir başlangıç mı yani?"

Başını olumlu anlamda salladı, bir anda bütün duygularıma engel olup onun boynuna sarıldım.

"Teşekkür ederim, teşekkür ederim"dedim, titrek sesimle. Ondan ayrılıp diğerlerinin beni bir sonraki durağıma götürmek için hazırlanırken yavaştan başımı çevirip ona bir kez daha baktım."Ve lütfen bana hafızamı geri verin."

"Bunun için elimizden geleni yapacağız."

...

Kafeteryanın önünden geçerken Thomas'ın birkaç kişiyle tartıştığını gördüm, diğer bütün herkes onu sakinleştirmeye çalışıyordu.

Newt ile göz göze geldiğimizde ise onunda yüzünün yavaşça Thomas'ın ki gibi kızarmaya başladığını gördüm. Ağladığımdan dolayı kızaran gözlerimi düşünüyor olmalıydı. Ona iyi olduğumu hissettirmek için olabildiğince gülümsedim ama bu bu halde ne kadar etkili oldu bilmiyorum.

Bir anda Thomas'ı bırakıp peşimden gelmeye çalışsa da nöbetçiler onu tutup eski yerine ittiler.