"Korhan git artık."
Dudaklarından dökülen sözler ruhuna ağır geliyordu.
"Kıyamıyor musun ona."
Adamın sözleri birer zehir gibiydi. Korhan iğrenerek dudaklarını ayırdı.
"Kıyamadığın için mi yok sayıyorsun sana yaşattıklarını!"
Korhan artık ne söyleye...
Zihin travmalara ev sahipliği yaptığında, korku kendini gösterdi. Duyduğu acı göğüs kafesini parçalayacak kudretteydi.
Katil bir adamın zulmüyle bertaraf olan hisleri, boş bir mezar kazdı. Kazılan mezar kendisine aitti. İlk önce hisleri öldü, hemen sonra bedeni gömüldü.
Yıllar önce mezara gömülen kalp, kehribar gözlü bir adam tarafından çıkartıldı.
Hiç var olmamış gibi yok olan kadın, adamın kalbinde dirildi.
Hicran üzerindeki hırkanın fermuarını hafifçe yukarıya doğru çekmiş, boynunun ve içindeki beyaz askılının görünmesini sağlamıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Önündeki boy aynasına kısa bir bakış attı. Günlerdir soluk olan yüzü, kararmış göz altları biraz daha iyi gözüküyordu. Yüzü biraz daha canlı gözüküyor, rengi atmış soluk dudakları yerini kızarmış dudaklara bırakmıştı.
Vakit kaybetmeden odadan çıktığında, mutfaktan duyduğu kıkırtılarla oraya doğru yönelmişti.
Kısa bir süre sonra lacivert gözleri uzun boylu heybetli adama çarptı. Korhan kucağında Ali'yle ocağın üstünde sucuklu yumurta pişiriyordu.
Ali onu tek koluyla saran adamın kucağında oldukça rahattı. Sallanan kafasını usulca Korhan'ın boyun girintisine yaslamış, dudaklarının arasından uğultu dolu kelimeler dökülmeye başlamıştı.
Korhan boynuna sığınan küçük bebekle keyifle gülümsedi. Genzini dolduran koku yüreğinde bir yerleri harekete geçiriyordu. Ali belki öz evladı değildi lâkin kokusu evlat gibi kokuyordu.
