A Sorrowful Devotion ✔

14

Kabanata 14

"What's wrong?"

He sat beside me. I tried to stop sobbing too much but I can't. Ang hikbi ko ay rinig na rinig sa loob ng tahimik at maliit niyang bahay. I looked up at him, and as I saw his brown eyes looking at me, so gently.

"Hey..." He softly said. Kahit na malabong-labo na ang paningin ko dahil sa mga luhang namuo, kitang-kita ko pa din kung gaano niya ako tingnan ng kay lambot, na para bang ayaw niya akong nakikita sa ganitong sitwasyon.

I felt his thumb softly caressing my cheeks and wiped away my tears.

That's my limit.

I encircled my arms to his waist and rest my head on his chest. "I just w-want to have a h-happy family..." I said, sobbing.

Hindi ko gusto ito. Ayoko ng ganito. Bakit kailangang humantong sa malaking pag-aaway?

Maliit pa lang ako, hindi ko ramdam na may mga magulang ako. Palagi na lang silang wala dahil abala sila sa trabaho. Syempre, wala akong kamuwang-muwang kaya kailangan ko silang intindihin dahila ang maliit na akala ko na kaya sila nag-tra-trabaho ay para sa kinabukasan ko, pero hindi.

Gusto lang nila makilala ng karamihan.

Gusto lang nila makahawak ng sandamakmak na pera.

Lahat ng tao ay iisipin na malaki ang impluwensya nilang dalawa.

Pero hindi man lang nila ako inisip...Paano ako? Anong kailangan ng anak nila?

Minulat na nila ako sa malalaking bagay kahit na dapat ay hindi ko pa matutunan 'yon, na dapat ay nag-pa-pakasaya ako at naglalaro sa ibang bata. Naglalaro ng doll house, tagu-taguan o mag-slide sa playground.

Masakit kasi...parang wala akong silbi sa kanila. Para akong alila na kailangan sundin ang utos nilang dalawa.

Gusto ko lang naman maramdaman na kakampi ko silang dalawa, I want to feel their love as my parents...

Davien gently caressed the back of my head using one hand, then other one is tapping my back, softly.

Ngayon, pakiramdam ko, na kung kailangan ko ng kakampi...si Davien ang matatakbuhan ko.
Ayokong makisawsaw sa buhay ng dalawa kong matalik na kaibigan, may mga problema din sila. Alam naming tatlo kung ano ang problema ng bawat isa, mostly sa family. Kaya nga minsan, kapag may problema ako ay sinasarili ko na lang.

Pero ngayon, Davien's here.

"What happened, Rosie?" He asked.

Hindi ako makasagot dahil sa tuloy-tuloy kong paghikbi. Hinawakan nito ang magkabilang braso ko at marahang inilayo ako sa kanya. He placed his both hands to my cheeks and stared at me.

Davien sigh. "Okay, hindi na lang ako ulit magtatanong kung ano ba ang nangyari. You'll stay in my place until you feel better. Kuha lang ako ng tubig at mabawasan 'yang hikbi mo," Aniya.

Mahina akong tumango.

Tumayo siya at tulala na lang akong nakatingin sa ibaba. Ilang minuto lang ay bumalik siya at may dala-dalang isang baso ng tubig.

Inilagay niya ito sa ibabaw ng lamesa at umupo muli sa aking tabi.

"Don't worry, that water is mineral..." He said letting out a little chuckle.

Maliit akong napangiti. Kinuha ko 'yon at ininom hanggang mag-kalahati ito. Marahan ko itong inilapag sa mesa. Tumigil ang paghikbi ko.

"Feeling better now?"