Living with Bangtan Boys|Tagalog ff

Partue 25

:)
;)
:/
:|
:(
:)
:(
:(
:(
:(
:)
:(

"Why did you do that?" narinig kong sabi ni Jimin at kita sa reaksyon ang mukha niyang hindi makapaniwala

Haharap sana dito si Jimin pero agad akong tumakbo papuntang backyard. I can't handle what is happening. Habang tumatakbo ako papalayo ay natipalok ako at agad akong nadapa, I tried my best to smile at tumayo

"Ang sakit ahh" hindi ko napigilan at bumuhos lahat ng mga nakatagong luha saaking mata

"Bakit ba kasi kailangan pang mahulog" pasigaw kong sabi at pinagtinginan ako ng mga tao, napahawak ako saaking dibdib at umupo sa bench

"aishh ang lakas kasi ng pagkahulog ko kaya yan nasaktan ako " tawang-tawa kong sabi pero  naramdaman ko nanaman na umiinit ang aking pisngi at dahan-dahang tumulo ang mga  luha saaking mga mata.

Malakas akong napaiyak at sumabay pa ang malakas na ulan. I cry, I don't care. Masyado akong nasaktan. He's my friend, I mean tinuring ko siyang kaibigan pero bakit ako umiiyak ng ganito, bakit kailangan kong masaktan ng ganito?

Sometimes I ask myself, ano ba talaga ang dapat kong maramdaman kapag andiyan siya. My heart beat fast whenever he's with me.

Biglang may lumapit saakin na batang babae at nakasuot ng kapote, may bitbit itong payong at binigay saakin.

Umiling ako at pilit na binabalik ang payong sakaniya, she ran away and I just shrugged. Bahala na hindi ko na to ibabalik wala kaming payong sa bahay ehh.

Habang naglalakad ako ay nagpatugtog ako, buti may data ako pwedeng makinig sa spotify. I pressed the shuffle play at hinintay ang tugtog, hayys 'Basang-basa Sa Ulan' payung kanta.

After realizing what I am doing napag isip-isip ko din na. I need to be happy for him, diba? Of course kapag kaibigan mo magiging masaya ka para sakaniya, I sigh, mali tong nararamdaman ko. I need to stop this. Tinignan ko ang basa kong damit. Such a happy week, I guess...

...
5:00 pm
 

"Ma, I'm home" hinubad ko ang aking sapatos at naglakad papuntang kusina, muntik na akong mawalan ng balanse. May paltos pa nga.

"Anak, bakit ka naligo sa ulan?" ramdam ko ang pag-aalala ni Mama, ngumiti lang ako.

"Ma, pagod na pagod ako" sabi ko at akmang aakyat saaking kwarto,

"So naligo ka sa ulan kasi pagod na pagod ka" narinig ko si Mama na dakdak ng dakdak, kesyo may sakit daw ako dapat hindi ako naligo sa ulan

"Aba, sabi kong wag ka munang bumalik ehh" dapat nga hindi na ako bumalik, umakyat na ako dahil nakakabingi

Pumasok ako sa cr at nagbuhos ng mainit na tubig sa balde, kahit na sa Korea kami nagawa padin ni Mama magdala ng tabo at balde, Filipino pride.

Napaupo ako sa kama at hindi ako nagbihis, nakatapis pa ako. Nakakatamad gumalaw lalo ng masyadong malamig

"Sobrang hina ko," sabi ko sarili ko habang may unan na nakatakip sa mukha ko, hindi ko gusto na may nakakarinig o nakakakita ng pag-iyak ko

"T-tangina umiiyak na naman ako huhuhu" hindi ko mapigilan, I am not sure about my feelings for him, baka gusto ko na siya.

....
12:00 am

Nagising ako ng may narinig na ring saaking phone, sino bang tatawag saakin ng madaling araw?

Sinagot ko ito at agad kong nilayo ang aking tenga, hayys nangsesermon nanaman tong Laura na toh