KALBİMDEKİ IŞIK

1.Bölüm

 Multi media :Işık Aytaç
   

Bugün filmlerde olduğu gibi yüzüme vuran gün ışığıyla uyanmak isterdim. Fakat uykunun huzurlu kollarında iken benim bu huzurumu bozan her zamanki gibi yine aynı  rahatsız edici ve gürültülü ses olan telefonumun o sinir bozucu sesi bozdu.
 
  Birden kendimi yerle bakışırken bulmamla hızlıca yerden doğruldum ve komodinimin üstünde ısrarla çalan telefonuma uzandım. Ekranda "anneeeeeem❤️" yazısını görmemle bekletmeden açtım.

   Açtığımda duyduğum yabancı sesle biran olduğum yerde kaldım. "hanımefendi merhaba ben polis memuru şuanda burada bir kaza oldu ve kaza geçiren kişinin telefonunda kızım yazısını görünce sizi aradım anneniz ve babanız ağır bir trafik kazası geçirdi."

   O an şok olmuş bi vaziyette polis memurunu dinledim. Fakat ne yapçağımı şaşırdığımdan jeton biraz geç düşsede hangi hastanede olduklarını öğrendim. O an aklıma dank edenlerle sanki transa girmiş gibi olduğum yerde ağlamaya başladım.

   Aklıma gelenle hemen telefonuma yapıştım ve abimi aradım ve onun uykulu sesi kulaklarıma doldu.

   "efendim güzelim. Beni bu saatte güzellik uykumdan hangi önemli konu için uyandırmış olabilirsin acaba"dedi. Fakat abim o sırada benim hıçkırık seslerimi duymuş olacakki   "noldu güzelim neden ağlıyosun" dedi. Hıçkırıklarım arasından zar zor "aa-bi a-nnem ve bab-bam ka-kaza geçirmiş" abim olayın durumunu kavradığı gibi hemen hastanenin ismini sordu.

  Ben ise telefonu kapattığım gibi zar zor evden çıktım ve bir taksi çevirip hastanenin yolunu tuttum.
Takside bi yandan ağlıyodum bi yandan ise kaybetme korkusuyla ne yapçağımı  şaşırmış bi şekildeydim.       

    En sonunda hastanenin önüne geldiğimde taksiciye ücretini verip hastaneye girdim.
Hemen girişin tam karşısında yer alan danışmaya hızla koştum. "merhaba nuray ve halil aytaç bu hastaneye getirilmiş durumları nasıl? Nerdeler?"
"hemen bakıyorum. Nuray ve halil aytaç şuan ameliyattalar fakat durumları hakkında hiçbir bilgim yok."
"peki teşekkürler" dedim.
  Ve Ameliyathanenin hangi katta olduğunu öğrendiğim gibi asansöre binip ameliyathanenin olduğu kata indim. Asansörden indiğimde karşımda gördüğüm kocaman                  "ameliyathane " yazısıyla hemen oraya koştum ve beklemeye başladım.
  
   O an anladımki bu hayatta en berbat korku kaybetme korkusuymuş. Ve ben bu korkuyu dibine kadar yaşıyorum. Gerçekten çok zor şuan elimden hiç birşey gelmemesi ve öylece içeriden gelecek tek bir umutlu habere tutunmak. Şuan daha iyi anlıyorum.

  Ben düşünce havuzumda boğulurken boş koridorun sonundan gelen sesler beni düşüncelerimden çekip aldı.  Koridorun sonunda gördüğüm  abim ve yengemle yalnız olmadığımı anladım. Abim hemen koşarak yanıma geldi. Ve bitik bir halde olmasına rağmen bana şefkatli bir şekilde kollarını açtı. Sanki bunu beklemişim gibi hemen abime sıkıca sarıldım. "sakin ol güzelim dayan geçecek. Noldu anlat nasıl olmuş kaza hadi güzelim." dedi.
Kendimi o zaman gerçekten çok şanslı hissettim böyle bi abim olduğu için. Abime ve yengeme kısaca olan biteni anlattım ve tekrar kendime ait dünyama geri dödüm.

  Biran bakışlarım karşımda oturan abim ve yengeme kaydı.
Onların aşkı gerçekten her baba yiğidin harcı değildir.
Yengem bi nevi ablam olan banu abla bizimle aynı mahallede oturuyodu. Aileside gerçekten çok iyi insanlardı sürekli gelim gidim yapardık.
    Gel zaman git zaman yengem ve abim birbirlerine delicesine aşık oldular. Başta banu ablanın yani yengemin ailesi çok istemediler. Sebebi abimin işi yani öğretmenlikte atama olayları olduğundan kızlarını yanlarından ayırmak istemediler fakat onların aşklarını gördüklerinde daha fazla karşı çıkmadılar ve şuan iki senelik evliler. Onlar abimin işi dolayısıyla çanakkalede çok şirin bir mahallede oturuyolar. Yengem ise şuanda özel bir bankada bankacılık yapıyor.
  
  Ben düşüncelerimle  boğuşurken birden ameliyathanenin kapısı açıldı ve içeriden orta yaşlarda bir doktor çıktı. Doktor tüm ciddiyetiyle dururken birden  kendimi doktorun yanında buluverdim. "doktor bey anne ve babama noldu lütfen söyleyin iyiler dimi" dedim. Fakat duyduğum bir cümle, iki kelime, 15 harf benim tüm dünyamı yerle bir etmeye yetti.

"başınız sağolsun"

        
       &  Bölüm sonu &

Oylarınızı bekliyoruz🌼

Umarım ilk bölümü severek okumuşsunuzdur...