KALBİMDEKİ IŞIK

2.Bölüm

Media:ışığın abisi ve yengesi

Oylarınızı bekliyoruz

İyi okumalar🌿

"başınız sağolsun"

O an nefes almakta zorlandığımı farkettim. Ve sonrası karanlık...

~~~~

Gözlerim yavaş yavaş arlanırken etrafıma bakındığımda beyaz bir odanın içindeydim.
Biran ileride oturan abim ve yengem görüş açıma girdiğinde başıma üşüşen gerçeklerle yataktan doğrulmaya çalıştım. Kolumda serum olduğundan pek başarılı olamasamda tek hamlede serumdan kurtuldum.
Beni fark eden abim "Işık napıyosun abicim" dedi.
Ağlayarak "Abi annemle babam nerede beni onlara götür" dedim. Birden kendimi abimin kollarında buldum.Ben Hıçkırıklar içinde boğulurken abimin sesi kulaklarıma doldu. "sakin ol güzelim geçecek beraber atlatacağız. Artık sen bana ve yengene emanetsin. Yarın cenazeden sonra bizimle geliyosun." tam itiraz edicekken yengem "itiraz etme lütfen.bizimle geliyosun." dedi. Ve o an susmak zorunda kaldım."hadi güzelim yengenle seni eve bırakıyim bende cenaze işlemlerini halledeyim" dedi.

2 saat sonra

Valizimi hazırlamış bir şekilde evde boş bakışlarımı gezdiriyodum.
Bu doğup büyüdüğüm ev bana artık yabancı geliyodu. Çünkü bu ev artık hiç olmadığı kadar sessiz ve ruhsuz geliyodu. İkindide cenaze olduğu için sadece oturup bekliyodum.
Merdivenlerden inen yengemi görmemle koşarak ona sarıldım.

Çınar'dan

Bugün arkamdaki insanların gittiğini anladım. Ve şuan biz erkeklerin arkasında dağ gibi bir babalarının olmamasını şimdi biraz daha net kavrıyorum. Ve bugün benim hayatımdaki en önemli üç kadından birini, annemi kaybettim. Ama bana emanet olan canımdan çok sevdiğim kardeşim olduğu için daha güçlü durmam gerekiyor.
Şuan elimde bir kürekle anne ve babamın mezarına toprak atıyorum. Bi gün bunu yapacağım aklıma gelmezdi. Bugün buraya bu nedenle gelmeyi hiç hayal etmiyordum. Halbuki dün akşam aldığım en güzel haberlerden olan güzel karımın karnındaki bizden bir parça olan bebeğimizin haberini aldım. Bugünde buraya banu ile birlikte hem haberi vermeye hemde özlem gidermeye gelicektik. Fakat işler böyle gelişmedi.

Işık'tan

Şuan önümden akıp giden yolu boş gözlerle izliyordum.
Birkaç saat sonra yeni mahalleme merhaba diyeceğim. Halbuki buraya üniversite okumaya gelmeyi tercih ederdim. Beni tek mutlu eden şey yanımda abim ve yengem olması. Arabanın durması ile yeni evime geldiğimi anladım ve düşüncelerimden sıyrıldım.
Etrafa kısa bir bakış attığımda bu huzurlu mahalleyi hala eski düzeninde gördüm. Arabadan indiğimde karşımda duran iki katlı beyaz bu şirin evi gördüğümde dudaklarımda ufak bir tebessüm oluştu. Hayat mahallesine giriş yapmış bulunuyordum.

İşte yeni yuvam.

~~Bölüm sonu