Bugün Günlerden Liya | Texting

Li-7

Liya: ne demek istiyorsun?

Liya: anlamıyorum

Eve gelene kadar mesajına cevap vermemiştim. Kendimi tam olarak güvene alınca mesajını yanıtladım. Kesinlikle tırsıyordum, beni bulmuş olabilir miydi cidden?

E: bence gayet iyi anlıyorsun

E: o duvarın arkasında bizi dinleyen kişi sendin

Hay ben kendime ne diyeyim! Niye salak gibi gitmiştim ki oraya? Neden yani neden!

E: cevap yazamıyorsun bile

E: biraz daha hızlı davransaydım senin kim olduğunu görebilirdim

E: ama umursamadım

Dışarıya nasıl rahat bir nefes verdim, tarif bile edemezdim. Hayır o beni bulmamıştı. O Eflal'in Liya olduğunu bilmiyordu. Sadece orada dinleyen kişinin Liya olduğundan haberi vardı.

İşte şimdi rahatlamıştım.

Liya: tamam kabul ediyorum

Liya: evet oradaydım

E: amaç?

Liya: hiç sadece seni biriyle konuşurken gördüm

Liya: ve kim diye bakmak istedim

Liya: o kişi sevgilin mi?

Son yazdığım mesaja burun kıvırmıştım. Ne ara bu kadar meraklı bir şey olmuştum ben?

E: seni ilgilendireceğini düşünmüyorum

Hayır dememişti, ama evet de dememişti. Ve dediklerinde haklıydı, beni ilgilendirmezdi.

Liya: gayette ilgilendirir

Liya: sonuçta hoşlandığım çocuğun başkasından hoşlanmasını istemem

E: bu kadar iyi yalan söyleyebilmeyi nasıl beceriyorsun?

E: mesleğin?

Kesinlikle nerede beni durdurabileceğini çok iyi biliyordu. Egemen gerçekten korkutucu biriydi. Beni tanımadığı hâlde benden bu kadar emin olabiliyordu ve ne yazık ki söylediklerinde haklıydı.

Ben kendim için ona yalan söylüyordum. Kendi çıkarlarım için onu kullanmaya çalışıyordum.

Liya: sana kızmıyorum

Liya: inanmaman normal

Liya: ben bile senden hoşlanabileceğime bir müddet inanmamıştım çünkü

E: niye

E: psikopat katil olduğum için mi <alaylı gülücük>

Bir an nedensizce duraksadım. Bazen mesajların dili olur derler ya, hah sanki bu da onlardan biriymiş gibiydi. Bunun yazarken ki yüz hâlini çok merak etmiştim. Gerçekten o sonda söylediği gibi alaylı bir gülücükle mi yazmıştı?

Liya: hayır

Liya: odun ve öküz olduğun için

Liya: ha bir de kendini beğenmiş

Bu cümleleri Eflal olarak söyleyemiyordum ama Liya olarak söyleyebilirdim. Aklıma tekrar bugün bana davranışı gelmişti. Yine sinirlerim tepeme çıkmıştı.

E: bu neyin güveni böyle?

E: seni bulmam bir güne bakar

Liya: beni bulmayacağını biliyorum

Kendimi inandırmaya çalıştığım cümleyi ona da yazmıştım. Sahi beni bulması bir güne mi bakardı?

E: neden

E: çünkü

E: umrumda değilsin

Liya: her beş cümlenden üçünde bunu söylediğin için anladım artık

Liya: sahi hiç mi umursadığın kimse yok?

E: yok

Düşünmeden cevap vermişti. Kesin ve netti. Neydi bu çocuk Allah aşkına? Kalbi plastikten falan mıydı?

Liya: ailen, arkadaşların? Umursamıyorsun yani

E: kapa çeneni

E: işin olmayan şeylere burnunu sokuyorsun

E: bu da beni sinir etmeye başlıyor

Ve yine aynı şey, emir kipi. Bundan gerçekten nefret ediyordum. O an kulağıma bu cümleyi kurarken ki sesi ilişti.

Öfkem kabardı. Elimde değildi, yapamıyordum. Sinirle klavyeye dokunmaya başladım.

Liya: umarım bir gün öyle birini umursarsın ki

Liya: umursadığın an canının yandığını hissedersin

Liya: umarım bir gün kalbinin varlığını hatırlarsın

Liya: ve hatırladığın an kırdığın gibi kırılırsın

Kendime hakim olamadım ve o sinirle numarasını engelledim. Kesinlikle sinir bozucu aptalın önde gideniydi.

Oy ve yorumlarınız bekleniyor... satır arası yorumlarınızı konuşturursanız sevinirim, seviliyorsunuz^^