MİR♡AY

17.Bölüm ⚘

İyi okumalar ⚘

Önceki bölümü atlamayın lütfen...

Ayaz
Babamın dediklerinden sonra tam bir yıkım yaşamıştık Miraç'la. Dün gece saatlerce o ıssız sokakta oturduk. Sanki birlikte, son anlarımızı yaşıyorduk. İçim acıyordu dün geceden beri ve şu an aile baskısıyla bana kız istemeye gitmek için hazırlanıyordum.

İsteksizce giydiğim takımın üstüne birde kravat takınca tamamen nefes alamadığımı hissediyordum. Sevdiğim adamın kız kardeşini bana istemeye gidiyorduk. Bundan daha berbat bir durum daha yoktur herhalde. Yağlı urgan gibi boynuma taktığım kravatı da düzelttikten sonra donuk gözlerle kendime baktım birkaç dakika. Göz altlarımda halkalar vardı. Hem ağlamaktan hemde bütün gece uyuyamamaktan kaynaklı olmuştu.

Odamın kapısından hafif bir ses gelince oraya odaklandım bir şey demeden. Ben ses vermeyince annem başını içeri uzattı. Ben ona bakmaya devam edince tamamen içeri girdi.

"Hazır mısın diye bakmaya geldim oğluşum." dedi annem. O da düz renk bir elbise giymişti. Gece mavisi rengindeydi. Saçlarını da kendi çabasıyla dağınık topuz yapmıştı. Oldukça genç görünüyordu. Zaten biraz minyondu.

"Hazırım." dedim kısık çıkan sesimle.

"Oğlum, gözlerinin hali ne?" dedi annem endişeye bürünen sesiyle.

"Gece uyuyamadım pek. Ondan olacak." dedim. Annem bir şey demeden odamın kapısını kapatıp yanıma geldi. Ellerimden tutup yatağımın ayak ucuna çekti beni. İkimizde oturduktan sonra elinin birini yüzüme getirdi. Gözlerim dolu doluydu. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.

"Oğlum...Evlenmek istemiyorsun anlayabiliyorum. Ama baban artık mürvetini görmek istiyor." dedi. Bir an olsun annemin beni anladığını düşünmüştüm ama yanılmıştım işte. Ben cevap vermeyince devam etti. "Eskisi gibi değilsin oğlum. Sana bir şeyler olmuş. Neler oldu bilmiyorum? Ama eski Ayaz'ı göremiyorum artık sana baktığımda ve bu beni üzüyor. Neyin var anlatmak ister misin?" diye sordu yumuşacık sesiyle.

"Anne...Ne ben anlatabilirim ne de sen anlayabilirsin. İçimde fırtına kopuyor ve bu çok şiddetli. Kaçamıyorum da. Şunu bil anne. Eğer bu evlilik olursa isteğim dışında gerçekleşecek. Sende görüyorsun istemediğimi. Beni göz göre göre, ellerinizle ateşe atıyorsunuz." dediğimde gözümden akan yaşa mani olamadım.

"Oğlum..." dedi annem ama sözünü kestim. Derdime derman olamayacaksa daha fazla dinlemek istemiyordum.

"Anne lütfen. Daha fazla dinlemek istemiyorum. Şu gece bir an önce bitsin istiyorum." dedim ve ayaklandım.

O sırada odamın kapısı açıldı ve odaya 17 yaşındaki kardeşim Aras girdi. Benim küçük versiyonum gibiydi. Tip olarak. Herşeyi konuşurduk, haliyle Miraç meselesini de biliyordu. Dün gece konuşamamıştık. Çünkü bitik bir durumdaydım ve eve gelir gelmez kendimi odama kapatıp saatlerce ağlamıştım kendime, Miraç'a, ikimize...

"Anne, babam seni çağırıyor." dedi Aras ve annem çıktı odadan. Bende yatağıma geri oturdum. Yanıma oturdu ve bir elini omuzuma koydu destek olmak için. O da gerçekten üzgün görünüyordu. "Abi seni nasıl teselli ederim inan bilmiyorum. Ama yanındayım. Bu yeterli olur mu bilmiyorum ama..." demesiyle sarıldım kardeşime ve gözyaşlarımı serbest bıraktım. Konuşması yarım kalmıştı ben birden sarılınca. O da kollarını vücuduma doladı.

Ben ne ara bu kadar aşık olmuştum Miraç'a? Nasıl bu kadar bağlanmıştım? Nasıl böyle kendimi dağıtacak kadar sevmiştim? Aklım almıyordu nasıl böyle aşık olmuştum?

Aras, bu evde beni anlayan tek kişiydi. Eşcinseldi ve onun da sevgilisi vardı. Ben ona Miraç'ı anlatınca o da bana sevgilisini anlatmıştı. Biz birbirimizi anlıyorduk ve Aras 18 yaşına girer girmez bu cehennemden kurtulacaktık. Ayrı eve çıkacaktık. Bunu eskiden beri düşünüyorduk. Ben istesem çok rahat giderdim ama Aras'ı tek bırakmak istemiyordum. Babamın bana yaptığı baskıları ona da yapmasını istemiyordum. Bir süre sessizce Aras'ın omuzunda ağladım. Biraz olsun rahatladığımı hissediyordum.

"Daha iyi misin abi?" dedi ondan ayrılınca. Ayağa kalktım ve giysi dolabımın aynasından kendime bakarken tüm yıkıklığımla cevap verdim.

"İyiyim..."

Ayaz bebeğim 🥺

Yorumlarınızı bekliyorum 🌸