"ဗိုလ္ေလး ဒီတစ္ေခါက္ ဆရာေလး သူ႕မိဘေတြအိမ္ျပန္တာ ဘာလို႔လိုက္မသြားတာလဲ"
ရိေပၚဟာ ေဟာ့ေပါ့အိုးထဲက အမဲပုဆိုးၾကမ္းေတြကို ႏွိုက္ႏွိုက္စားရင္းျပန္ေျဖတယ္။
"ငါ့ေျခေထာက္ဒဏ္ရာမေကာင္းေသးလို႔ မလိုက္ရဘူးတဲ့"
ၿပီးခဲ့တဲ့ စစ္ဆင္ေရးမွာ နည္းနည္းေလးတိမ္းေစာင္းမႈေၾကာင့္ ဗိုလ္ေလးရိေပၚေျခေထာက္တစ္ဖက္က ေသနတ္မွန္တယ္။ ဆရာ့ေယာက်ာ္း ဆရာေရွာင္းရဲ႕ ဘာေနေန မပ်က္ယြင္းတတ္တဲ့အၿပဳံးမ်က္ႏွာကို အဲ့ေန႕ေတြတုန္းက ဘယ္နားသြားရွာရမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ပ်က္က်ေနတာကို တပ္ထဲက လူတိုင္းေတြ႕ရတယ္။
လမုန႔္ပြဲေတာ္လုပ္တာေၾကာင့္ ဆရာေရွာင္းအိမ္က ပါပါးမာမားတို႔ကျပန္ေခၚေတာ့ ဆရာေရွာင္းတစ္ေယာက္တည္း ခဏျပန္သြားတယ္။ တပ္ထဲမွာလည္း ROC ေန႕မို႔ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနတာလား အရႈပ္ေတြပဲ လုပ္ေနၾကတာလားမသိေလာက္ေအာင္ ပ်ားပန္းခတ္ေနတယ္။ ဗိုလ္ေလးဝမ္ကေတာ့ ဒီရက္ပိုင္း အစားနဲ႕ ပါးစပ္မပ်က္။ ခပ္ပိန္သြယ္သြယ္နဲ႕ က်စ္လ်စ္တဲ့ အရင္ခႏၶာကိုယ္က အခုေတာ့ စစ္စိမ္းေရာင္ စပို႔ရွပ္ေအာက္မွာ ခပ္လုံးလုံးဗိုက္ပူပူကိုတစ္စြန္းတစျမင္ေနရၿပီ။ ေလွ်ာ္စရာအဝတ္ေတြကို ပိုက္ေပြ႕လို႔ တပ္သားအသစ္ကေလးဟာ သက္ျပင္းခ်ၿပီး အခန္းထဲကထြက္သြားတယ္။
သုံးရက္စာကို သုံးလစာေလာက္ ျပင္ဆင္ေပးသြားတဲ့ ဆရာေရွာင္းေရခဲေသတၱာက အခန္းထဲမယ္ အခန႔္သား။
ရိေပၚဟာ နံနံပင္အရသာဒိန္ခ်ဥ္တစ္ဗူးကို အစာပိတ္ေသာက္ၿပီး ဒီတိုငိးႀကီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ေရွာင္းကိုကိုေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက လမုန႔္တစ္ျခမ္းကို ဆြဲဆြဲကိုက္ေနတယ္တဲ့!
...........
ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္နာရီက ပို႔ထားတဲ့ စာေတြကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ၾကည့္လို႔ ရိေပၚဟာ စစ္တန္လ်ားအေဆာင္ဘန္ဂလိုေရွ႕က အုတ္ေလွကားထစ္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္။
"ေမာင္ေစာင့္ေနမယ္"
စာေလးက seen မျပပါဘူး။ ပူပန္ရတဲ့စိတ္ေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႕ လူတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရတာက ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းေၾကာင္း လက္ေတြ႕သိရတဲ့အခါ သူျပန္လာတိုင္း မ်က္ႏွာခပ္ညိုညိုနဲ႕ ၿပဳံးတတ္တဲ့ ေရွာင္းက်န႔္ အၿပဳံး ႏြမ္းလ်လ်ေတြကို စာနာတတ္သြားခဲ့တယ္။
