Το χάδι του έρωτα!

20. Απαγορευμένο πάθος!

Άλκης!

"Τι ; όχι! Όχι, δεν γίνεται." Είπα αρκετά σοκαρισμένος και φοβισμένος. Αμέσως έτρεξα για να την εμποδίσω. Δεν μπορούσα να την αφήσω να φύγει. Πρέπει να την αγαπώ από μακριά, αλλά δεν μπορώ και να μην την ξανά δω. Είναι ο μοναδικός τρόπος που έχω για να την βλέπω κάθε μέρα, να βρίσκομαι κοντά της... Αυτός είναι ο λόγος για να ξυπνάω κάθε πρωί, να δουλεύω και να ζω. Είναι συνέχεια στο μυαλό μου, και στο σώμα μου. Ο κάθε χτύπος της καρδιάς μου. " Δεν μπορείς να φύγεις. Κρυσταλλία τι έγινε; Σου έκανε κάτι ο Άρης για εχθές το βράδυ; " έλεγα μην ξέροντας τι να σκεφτώ.

"Όχι Άλκη, δεν φταίει ο Άρης. Είναι δική μου απόφαση. Σε παρακαλώ άσε με να φύγω. Δεν θα αλλάξω γνώμη. Έπρεπε να το είχα κάνει αυτό από την πρώτη στιγμή." Μου απάντησε αποφεύγοντας να με κοιτάξει στα μάτια και έκανε να με προσπεράσει.

"Όχι Κρυσταλλία!" Την έφερα ένα βήμα πιο κοντά μου, δυνατά από το χέρι της. "Δεν μπορείς να φύγεις... Δεν μπορείς... με ακούς; Δεν μπορείς να φύγεις. " Έλεγα αναστατωμένος και ταυτόχρονα την άγγιζα δειλά στα χέρια και στο πρόσωπο. "Όχι..." έσφιξα τα χείλη μου.

"Άλκη, δεν φεύγω μόνο από την δουλειά αλλά και από την Αθήνα. Επιστρέφω στην Ρόδο..." Είπε εκείνη κρατώντας τα χέρια μου.

Τότε εγώ την πλησίασα σε απόσταση αναπνοής. "Όχι δεν θα πας πουθενά. Δεν θα παραιτηθείς. Κοίτα με στα μάτια και πες μου πως αυτό θες." Της ζήτησα εγώ και σήκωσα ελάχιστα το πρόσωπό της. " κοίτα με!" Έλεγα για να σταματήσει να αποφεύγει το βλέμμα μου. Αγκάλιασα το πρόσωπό της και ένωσα το μέτωπό μου με το δικό της. Εκείνη δεν μιλούσε. Μόλις άγγιξα το δέρμα της, έκλεισε τα μάτια της και ανέπνευσε έντονα, όπως εγώ σήμερα το πρωί. "Δεν μπορείς να φύγεις από τα όνειρά σου και από ότι αγαπάς..." της έλεγα και ξεκίνησα να την οδηγώ προς το γραφείο μου. "Δεν μπορείς να με αφήσεις... Μην μου το κάνεις αυτό. Οτιδήποτε θες εκτός από αυτό. Μην φύγεις... Σε παρακαλώ." της έλεγα χαμηλόφωνα, μέχρι που ακούμπησε την μέση της στο γραφείο μου και κρατήθηκε από εκεί. Το χέρι μου κατέβηκε σαν χάδι στο κορμί της και τότε η αναπνοή της μπερδεύτηκε με τον αναστεναγμό της.

"Άλκη!" Είπε εκείνη με αυτόν τον τρόπο το όνομά μου. Το κινητό μου χτύπησε εκείνη την στιγμή, μα δεν απάντησα. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο αυτή την στιγμή. Μόνο εκείνη.

"Δεν θα φύγεις!" Της είπα και πλησίασα αργά τα χείλη της.

"Καλημέρα Άλκη..." Είπε η Βερόνικα ξαφνικά και τότε εγώ και η Κρυσταλλία χωριστήκαμε. Με κοίταξε νιώθοντας άσχημα." Δεν ήθελα να ενοχλήσω... Χτύπησα αλλά μάλλον δεν με ακούσατε." Είπε εκείνη σφίγγοντας τον χαρτοφύλακα στα χέρια της.