Το χάδι του έρωτα!

18. Κομματι του Άλκη!

Κρυσταλλία!

"Κρυσταλλία τι έπαθες; τι έγινε; Σου έκαναν τίποτα;" έλεγε ανήσυχος και τρομαγμένος όσο εγώ δεν απαντούσα. Κοιτούσα μία εκείνον και μία πίσω μου.

"Άλκη ..." επανέλαβα το όνομά του και κατέβηκα ένα ακόμα σκαλοπάτι έτοιμη να του μιλήσω.

Τότε και εντελώς ξαφνικά θυμήθηκα τα λόγια της Έλενας. Να μην πονέσω περισσότερο τον Άλκη γιατί έχει περάσει πολλά. Δεν θα μου το έλεγε αυτό αν δεν επρόκειτο για κάτι πολύ σοβαρό. Και πως να του αποκαλύψω ξαφνικά κάτι τέτοιο; Θα υπέφερε. Αν όντως ο Άλκης είναι γιος της Βερόνικας η καρδιά του θα πληγωνόταν πολύ περισσότερο. Ζει τόσο καιρό σε ένα ψέμα. Κάποιος πρέπει να τον τραβήξει από το χέρι και να τον βγάλει στην αλήθεια, αλλά δεν μπορώ και να τον πληγώσω. Είναι σαν να πληγώνω εμένα. Δεν μπορώ να το κάνω, τουλάχιστον μέχρι να μάθω όλη την αλήθεια.

"Κρυσταλλία τι έπαθες; " με ρωτούσε και τότε εγώ κατέβηκα βιαστικά την σκάλα και τον αγκάλιασα αυθόρμητα και δυνατά. " πριγκίπισσά μου;" είπε εκείνος χωρίς να καταλαβαίνει την συμπεριφορά μου. Χάιδεψε τα μαλλιά και την πλάτη μου, ενώ μύριζε το άρωμά μου. Μέσα στην αγκαλιά του ένιωσα ξανά μοναδικά.

"Με όλη μου την καρδιά είμαι..." έλεγα μιλώντας με την καρδιά μου και πήρα μία βαθιά ανάσα για να συνεχίσω. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Άρη να μας κοιτάζει αρκετά θυμωμένος.

"Εσύ τι με όλη σου την καρδιά ;" με ρώτησε εκείνος και τότε πρόσεξε πως κοιτούσα τον Άρη.

"Μην μου δίνεις σημασία ,έχω πιεί πολύ. Ζαλίζομαι και δεν νιώθω πολύ καλά... Πρέπει να φύγω." Είπα και βγήκα σχεδόν τρέχοντας από το σπίτι. "Καλέστε μου ένα ταξί παρακαλώ." Ζήτησα από τους άντρες στην είσοδο και κάθισα στο σκαλοπάτι σαστισμένη και διαλυμένη. Έτριβα τους ώμους μου ενώ το μυαλό μου σκεφτόταν χίλια δυο πράγματα.

Τότε ο Άρης με άρπαξε από το μπράτσο και με σήκωσε απότομα και άγρια όρθια. "Θα μου εξηγήσεις τώρα αμέσως τι συμβαίνει!" Έλεγε παράλληλα. " Δεν θα φύγεις από εδώ αν δεν μου πεις τι στο διάολο έκανες μαζί του! "

"Με πονάς! Άφησέ με... Άρη με πονάς. Τι κάνεις; " Του φώναζα ενώ προσπαθούσα να πάρω πίσω το χέρι μου. "Άσε με! Με τρομάζεις. " Έλεγα όσο έβλεπα το μίσος στα μάτια του. Όσο μεγάλωνε ο θυμός του, τόσο περισσότερο πονούσε εμένα. "Άρη παράτα με!" Τον έσπρωξα για να καταφέρω να απομακρυνθώ και να ελευθερωθώ.

"Είσαι δική μου Κρυσταλλία σε περίπτωση που το ξέχασες. Γιατί τον αγκάλιαζες;"

"Γιατί είμαι ερωτευμένη μαζί του!" Του φώναξα τόσο δυνατά εξαιτίας του θυμού που μου προκαλούσε η συμπεριφορά του. " και εσύ το ξέρεις πολύ καλά αυτό." Συνέχισα να του λέω προσπαθώντας να ηρεμήσω.