Το χάδι του έρωτα!

32. Φινάλε!

Κρυσταλλία!

"Έχασα τον γιο μου ξανά..." είπε εκείνη με μοναδικό εμένα.

"Άλκη προσέχετε!" Φώναξε ο Δαμιανός και πυροβόλησε το χέρι της για να της πέσει το όπλο. Εγώ έσφιξα τα μάτια μου μην αντέχοντας να βλέπω." Αυτό είναι μεταξύ μας. Πήρα τον Άλκη για να του δώσω μία  οικογένεια, μια μάνα μου  που η αγάπη της  θα ήταν υγιής για αυτόν." Έλεγε ο Δαμιανός καθώς την οδηγούσε προς τον γκρεμό. "Όταν εκείνη έχασε το δικό της παιδί έχασε τον κόσμο της άλλο. Μπορεί να μην την παντρεύτηκα από έρωτα μα την αγάπησα αληθινά. Ίσως να μην ήμουν  ο καλύτερος πατέρας για τον Άλκη και να έστρεψα την προσοχή μου στον Άρη επειδή ηταν ο πιο  αδύναμος, αλλά δεν θα σε αφήσω να του κάνεις κακό. Σε προειδοποίησα να μείνεις μακριά από  τους γιους μου.   Σκότωσες τον Άρη και την γυναίκα μου." Είπε ο Δαμιανός έτοιμος να πατήσει την  σκανδάλη στο χείλος του γκρεμού.

"Πατέρα όχι!" Φώναξε ο Άλκης για να μην τραβήξει την σκανδάλη και εκείνος τον  άκουσε και σταμάτησε. 

"Είναι καλύτερα έτσι... εσύ θέλω να με συγχωρέσεις και να με ξεχάσεις. Σε παρακαλώ. Γιατί εγώ δεν μπορώ να συγχωρέσω στον εαυτό μου το ποσο πλήγωσα και στοίχιωσα το παιδί μου. Αντιο Αλκη!" Είπε με ένα δάκρυ και έπεσε μόνη της στον γκρεμό. Έδωσε η ίδια τέλος στην ζωη της. Τέλος σε όλο αυτό το κακό που προσκάλεσε. Εγώ έτρεξα στον Άλκη και τον αγκάλιασα για να τον ησυχάσω. Το όπλο του Δαμιανού έπεσε απο τα χέρια και έκλεισε τα μάτια του.

"Κρυσταλλία, Άλκη!" Φώναξε η Έλενα και με αγκάλιασε δυνατά επειδή ήμουν ζωντανή.

"Πως είσαι φίλε;" τον ρώτησε ο Αντρέας κρατώντας τον στον ώμο. Ο Άλκης δεν του απάντησε. Μονάχα κοίταξε τον γκρεμό. Ύστερα βοήθησε τον πατέρα του  να σηκωθεί από  κάτω.

"Θα μπορέσεις να με συγχωρέσεις κάποτε για όλα  αυτά;"

"Ίσως... ο χρόνος θα δείξει. Μα θα είναι  απόφαση της  Κρυσταλλίας αυτό και όχι δική μου." Του απάντησε και επέστρεψε σε εμένα δίνοντάς μου  ένα  φιλί στο  κεφάλι. "Ας πάμε σε ένα  νοσοκομείο αγάπη μου... Τελείωσαν όλα." Είπε και μου κράτησε το χέρι για να πάμε  στο  αυτοκίνητό του.

Δύο χρόνια αργότερα...

Η ζωή έμοιαζε επιτέλους να κυλάει στους καθημερινούς της ρυθμούς. Το παρελθόν δεν βρέθηκε ξανά εμπόδιο στην ζωή μας και εκείνη η νύχτα  θάφτηκε μία για πάντα σε εκείνον τον γκρεμό. Ίσως  τελικά κάποια πράγματα να συμβαίνουν για να μας δείξουν την δύναμή μας. Ο Θεός μας στέλνει μόνο όσα έχουμε την δύναμη να αντέξουμε και να ξεπεράσουμε.