Το χάδι του έρωτα!

22. Δώρο γενεθλίων!

Κρυσταλλία!

"Κρυσταλλία!" Φώναζε ο Άλκης από πίσω μου και κατέβαινε τα σκαλιά αρκετά βιαστικά.

Εγώ βγήκα τρέχοντας από το σπίτι χωρίς να κοιτάξω πίσω μου. Ο Άλκης προσπαθούσε να με σταματήσει ,αλλά εγώ δεν μπορούσα. Νόμιζα πως θα λιποθημουσα αν έμενα ένα ακόμα λεπτό εκεί πέρα. Μπήκα αμέσως στο ταξί που με περίμενε για να μην με προλάβει ο Άλκης.

"Κρυσταλλία περίμενε !" Μου έλεγε εκείνος προσπαθώντας να ανοίξει την πόρτα του οχήματος. 

"Σας παρακαλώ ξεκινήστε αμέσως." Ζητούσα από τον οδηγό ενω έτρεμα ολόκληρη.

"Κρυσταλλία άνοιξε την πόρτα. Αγάπη μου σε παρακαλώ." Έλεγε ο Άλκης χτυπώντας το τζάμι,  αλλα ο οδηγός με άκουσε και ξεκίνησε.

Εγώ ξάπλωσα την πλάτη μου στο κάθισμα θέλοντας να πάρω μία αναπνοή. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω όλην αυτήν την κοροϊδία... Πως μπορώ να σβήσω όλο αυτό το θέατρο από το μυαλό και την ψυχή μου; Έγειρα το κεφάλι μου στο τζάμι κλαίγοντας δυνατά. Έδιωξα τα μαλλιά από το πρόσωπό μου και χτύπησα το γόνατο μου με την γροθιά μου. Κρατούσα τόσο σφιχτά την αλυσίδα στον λαιμό μου που την έκοψα χωρίς να το καταλάβω. "Μπαμπά!" Είπα κουνώντας τα χείλη μου. Σκεφτόμουν μόνο εκείνον και το σώμα μου πονούσε φριχτά. Έκλαιγα με λυγμούς μέσα στο αυτοκίνητο. "Γιατί όλα αυτά; " έλεγα έχοντας χάσει τα λόγια μου και τις σκέψεις μου. Κατέβασα το τζάμι του αυτοκινήτου για να πάρω λίγο καθαρό αέρα. Είναι τόσο κακό που ερωτεύτηκα;

"Δεσποινίς είστε καλά;" με ρώτησε ο οδηγός κοιτάζοντάς με από τον καθρέφτη.

"Ναι... θα σταματήσουμε λίγο πιο κάτω. Στο εστιατόριο Κρύσταλ!"  Του είπα σκουπίζοντας τα δάκρυά μου και χαϊδεύοντας τον λαιμό μου.  " Περιμένετε εδώ, δεν θα αργήσω..." είπα μόλις έφτασα έξω από το μαγαζί του πατέρα μου.

Το κοιτούσα με χιλιάδες αναμνήσεις και με δάκρυα έτοιμα να ξεσπάσουν.  Προχώρησα αργά μέχρι τα πρώτα σκαλιά και ένιωσα τους χτύπους της καρδιάς μου έντονα. Έκλεισα τα βλέφαρά μου θέλοντας να γυρίσω στο ευτυχισμένο παιδί που ημουν κάποτε. Οταν δεν πονούσα και δεν σκεφτόμουν τίποτα. Εκεί που ήξερα πως να χαμογελάω αληθινά. "Είμαστε εντάξει... Μπορείς να πηγαίνεις." Είπε ο Άλκης πληρώνοντας τον οδηγό και ύστερα με ακολούθησε.

"Με θυμάμαι εδώ παιδί, να παίζω στην κουζίνα και να τα αναστατώνω όλα. Ήθελα να γίνω σεφ φώναζα και να μαγειρεύω μόνο σε αυτό το μέρος. "Έλεγα με ένα χαμόγελο, ξέροντας πως εκείνος με ακούει. Στάθηκα μπροστά από την κουζίνα κρατώντας σφιχτά την μεγάλη μου τσάντα. "Όταν αρρώστησε ο πατέρας μου έπρεπε να το κλείσει για να αφοσιωθεί σε εμένα. Ήξερα πόσο πολύ το αγαπούσε και πόσο στεναχωρήθηκε που το έχασε. Βλέπεις , έχει και αυτό το όνομα της μαμάς μου. Όπως και εγώ. Του είχα  υποσχεθεί πως θα φτιάξω αυτό το μαγαζί από την αρχή μόνο για εκείνον. Είτε γίνω σεφ, είτε οχι. " έλεγα παίρνοντας μερικές βαθιές αναπνοές και ο Άλκης χάιδεψε τους ώμους μου.