Το χάδι του έρωτα!

6. Το ατύχημα!

Κρυσταλλία!

"Σε άκουσα να φωνάζεις καθώς πήγαινα για νερό." Του απάντησα και προσπάθησα δειλά να πάρω το χέρι μου πίσω. "Δεν πρέπει να μας δουν μαζί..."

"Στάσου ένα λεπτό!" Έκανε να σηκωθεί και να με πλησιάσει. Πήρα το βλέμμα μου αλλού.

"Όχι! Πρέπει να φύγω..." είπα και τραβήχτηκα μακριά του.

Αν με έφερνε στο σώμα του, αν με έσφιγγε , αν διέσχιζε με την αναπνοή του τον λαιμό μου , αν τα μάτια του έπαιζαν με τα χείλη μου, τότε το κορμί μου θα είχε μουδιάσει μέσα στα χέρια του. Δεν πρέπει να εκτεθώ άλλο σε εκείνον. Όμως εκείνος με κοιτούσε αμίλητος. Σαν να με παρακαλούσε να μείνω.

"Σκέφτεσαι εκείνη την νύχτα;" με ρώτησε εκείνος και εγώ έσφιξα τα χείλη μου για να κρύψω την αλήθεια.

"Άλκη δεν έχει νόημα. Αν το κάνω θα με μισήσω περισσότερο. Είσαι αλλού και ότι έγινε μεταξύ μας ήταν ένα λάθος..." του είπα και έκανα τρία βήματα προς τα πίσω για να απομακρυνθώ.

"Ένα λάθος;" επανέλαβε δυσαρεστημένος.

"Καληνύχτα Άλκη!"

"Και σε εσένα..." μουρμούρισε.

Πήρα μία δυνατή αναπνοή και κατέβηκα τρέχοντας στην κουζίνα. Κρατήθηκα από τον πάγκο με δύναμη για να μπορέσω να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να τρέξω κοντά του και να του φωνάξω όλη την αλήθεια. Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς έβαζα σε ένα ποτήρι νερό. Το παράτησα με δύναμη γιατί τα μάτια μου άρχιζαν να πλημμυρίζουν από δάκρυα.

"Ξέχασέ τον Κρυσταλλία! Δεν σημαίνεις τίποτα για αυτόν." Έλεγα στον εαυτό μου και από την ένταση που είχα δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Άναψα τον φούρνο και φόρεσα μία καθαρή ποδιά από το συρτάρι. Άρχισα να ψάχνω μερικά υλικά για να μαγειρέψω. Ήταν το μοναδικό πράγμα που με ηρεμούσε. Γιατί όταν μαγειρεύω αδειάζει το μυαλό μου από κάθε σκέψη. Όχι όμως από εκείνον.

{...}

"Έλα κορίτσι μου... κάθισε μαζί μας για πρωινό." μου είπε ο πατέρας του Άλκη μόλις ξημέρωσε και με είδε να μπαίνω στο σαλόνι. Ο Άρης σηκώθηκε και μου τράβηξε την καρέκλα ελάχιστα προς τα πίσω για να καθίσω δίπλα του.

"Καλημέρα..." είπα δειλά και νιώθοντας άβολα. Ήπια μία γουλιά νερό καθώς τα βλέμματα ήταν όλα στραμμένα επάνω μου.

"Πραγματικά αυτές οι πίτες είναι πεντανόστιμες ." Έλεγε ο Άρης και εγώ χαμογέλασα αμυδρά. "Μου είπαν ότι τις έφτιαξε η Κρυσταλλία εχθές το βράδυ..." Έλεγε εκείνος και μου κράτησε το χέρι πάνω στο τραπέζι.