Το χάδι του έρωτα!

8. Φτάνοντας σε αδιέξοδο!

Άλκης!

"Άλκη!" Άκουσα το όνομά μου από τα χείλη της. "Σε χρειάζομαι..." είπε τόσο αδύναμα.

"Εδώ είμαι πριγκίπισσά μου..." επέστρεψα κοντά της και κράτησα το χέρι της για να με νιώσει δίπλα της. Εκείνη άνοιξε για μια στιγμή τα μάτια της και με κοίταξε.

"Μην φύγεις... Μείνε μόνο για απόψε!" Μου ζητούσε και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει ακόμα πιο γρήγορα. Ύστερα αποκοιμήθηκε ξανά.

"Ησύχασε ομορφιά μου... Είμαι εδώ!" Κάθισα κοντά της. " Σε χρειάζομαι όσο δεν μπορείς να φανταστείς αγάπη μου... Δεν υπάρχει τίποτα για εμένα μακριά σου." Της έλεγα εγώ χωρίς να αφήνω το χέρι της. Την χάζευα να κοιμάται μέχρι που αποκοιμήθηκα και εγώ στην πολυθρόνα. Πέρασα τα δάχτυλά μου ανάμεσα στα δικά της. Μέχρι την στιγμή που άρχισε να ξυπνάει. " Κρυσταλλία..." είπα νυσταγμένος. " Πως είσαι; πονάς;" την ρωτούσα ανήσυχος.

"Τι συνέβη;" έλεγε ζαλισμένη από τον ύπνο ,το ατύχημα και τα φάρμακα. " Ο Άρης που είναι;" άρχισε να κοιτάζει γύρω της." πες μου πως είναι καλά... Θέλω να τον δω... Εγώ φταίω για όλα. " έλεγε εκείνη κλαίγοντας με τις μνήμες που είχε από το προηγούμενο βράδυ." Εγώ φταίω; τον σκότωσα; όλα έγιναν εξαιτίας μου. " κουνούσε αδέξια τα χέρια της και τα μαλλιά της , ενώ το σώμα της έτρεμε ολόκληρο από τα κλάματα.

"Κρυσταλλία ηρέμησε. Δεν φταις εσύ κορίτσι μου... Ηρέμησε σε παρακαλώ..."της έλεγα και την αγκάλιασα για να την ησυχάσω. Τότε σταμάτησε να φωνάζει και μόνο έκλαιγε δυνατά στην αγκαλιά μου. " Ο Άρης είναι στην εντατική. Περιμένουμε να ξυπνήσει..."

"Όχι! Τι έκανα; " έλεγε εκείνη και ξάπλωσε την πλάτη της στο μαξιλάρι. "Αν δεν τσακωνόμασταν θα είχε προσέξει το άλλο αυτοκίνητο και δεν θα έχανε τον έλεγχο. Πήγαινέ με σε αυτόν... Σε παρακαλώ..." έλεγε με τα δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια της και εγώ σηκώθηκα όρθιος.

"Μην μου ζητάς κάτι τέτοιο... " έλεγα χωρίς να την κοιτάζω. Απρόσμενα και απότομα με κράτησε.

"Τυχαία μπήκα στο αυτοκίνητό του. Τι νομίζεις για εμένα Άλκη; Πως θα έκανα κάτι με δύο αδέρφια; Αυτό πιστεύεις για εμένα;" άρχισε να φωνάζει. " Όσο κάθαρμα και να είσαι αυτό δεν θα στο έκανα ποτέ. "

"Ξανά πες το!" Της ζήτησα μπροστά στο πρόσωπό της. " Κρυσταλλία πες μου το ξανά. Πες μου πως δεν είσαι ερωτευμένη με τον Άρη..." αγκάλιασα το πρόσωπό της.

"Ποτέ!" Επανέλαβε εκείνη καθώς με κοιτούσε στα μάτια. "Θέλω να μάθω για αυτόν. Θέλω να δω πως εξαιτίας μου δεν έπαθε τίποτα."