Το χάδι του έρωτα!

24. Ένα βήμα σε εμας!

Άλκης!

Έφτασα στο εστιατόριο όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Παράτησα το αυτοκίνητο και άρχισα να  τρέχω προς την  κουζίνα. Όταν είδα την φωτιά να κυριαρχεί κόντεψα να  τρελαθώ.  Ένας άντρας της ασφάλειας προσπαθούσε να εμποδίσει την Έλενα να πλησιάσει κοντά ενώ έκλαιγε και γονατιζε στα χαλίκια.

"Όχι!" Είπα εγώ μην μπορώντας να το πιστέψω. Το μόνο που έβλεπα είναι τις φλόγες να κυριαρχούν. " Όχι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό..." έλεγα καθώς πλησίαζα προς το μέρος της τρελαμένος." Κρυσταλλία!" Άρχιζα να φωνάζω απεγνωσμένος και τρέμοντας από  φόβο. Την φώναζα με όλη την δύναμη της ψυχής μου , επειδή δεν μπορώ να την χάσω. Και τότε έτρεξα προς την είσοδο.

"Κύριε Ρωμανέ δεν μπορείτε να μπείτε μέσα... Είναι επικίνδυνο." Προσπαθούσαν να με εμποδίσουν οι άντρες μου επειδή φοβόντουσαν κάποια έκρηξη.  Οι πόρτες είχαν αρχίσει να καίγονται και αυτές.

Όμως εμένα δεν με ένοιαζε τίποτα εκείνη την στιγμή. Τους προσπέρασα για να πάω  κοντά της , σπρώχνοντάς τους. "Κρυσταλλία!" Άρχισα να φωνάζω μόλις πέρασα ανάμεσα από τις φλόγες. "Αγάπη μου είμαι εδώ... είμαι εδώ..." Της έλεγα για να με νιώσει κοντά της. Να νιώσει πως δεν την αφήνω. Μεριαζα τα έπιπλα που καιγοντουσαν για να την βρω. Δεν υπήρχε κανένα σημάδι της πουθενά. Το υγραέριο μου έκοβε το οξυγόνο. Κάλυψα την μύτη και το στόμα μου με το σακάκι μου για μπορέσω να αντέξω ακόμα και απο τον καπνό. "Δεν φεύγω χωρίς εσένα από εδώ." Συνέχισα να της λέω και ξεκίνησα να βήχω. Τα μάτια μου είχαν βουρκωσει από την απόγνωση που ένιωθα. Μα δεν θα την εγκατέλειπα. Δεν θα τα παρατούσα. Όχι χωρίς εκείνη. 

Τα πάντα είχαν παραδοθεί στην φωτιά. Εκείνη άρχισε να πλησιάζει την αποθήκη τροφίμων. Αν έφτανε στις φυάλες αερίου τότε θα ανατιναζόμασταν όλοι.  Προσπάθησα να ανοίξω την πόρτα , μα ήταν  κλειδωμένη. Άρχισα να την χτυπάω με τον ώμο μου για να μπορέσω να την ανοίξω. Η καρδιά μου τότε μου έδωσε έναν δυνατό χτύπο. Ήξερα πως η Κρυσταλλία  βρισκόταν εκεί. Έτσι χτύπησα ακόμα πιο δυνατά.

"Αγάπη μου..." είπα εγώ  μόλις την αντίκρισα. Εκείνη ήταν αναίσθητη στο πάτωμα και περικυκλωμένη από τα ράφια. "Ζωή μου θα σε βγάλω από εδώ. "Της έδινα τον λόγο μου και με την ψυχή μου να τρέμει ,τα απομάκρυνα όλα από επάνω της αρκετά γρήγορα. Χάιδεψα τα μαλλιά της ,μα τα μάτια της ήταν ακόμα κλειστά. "Όχι... Όχι..." έλεγα επειδή δεν άκουγα την ανάσα της. "Δεν είναι αργά. Δεν είναι αργά για εμάς."