İmkansız aşk var mıydı? Gönül Erbatur kesinlikle var olduğunu düşünüyordu. Çünkü yıllardır sevdiği adam Ozan Özsoy artık yakışıklılığı ile ünlenmiş, yıldızı parlayan bir oyuncuydu. Onun gibi birinin Gönül'ü görmesi imkansızdı. Genç adamın ailesi onu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Genç kadın elindeki bardaktan içeceğini içti. Hemen yanındaki kocasına göz attıktan sonra etrafa bakınmaya başladı. Ozan'ın ailesine ziyarete gelmişlerdi. Bu yüzden çok mutluydu. Onun ailesini seviyordu. Hiç sahip olmadığı anne, baba ve kardeşe sahipti. Bu yüzden birlikte vakit geçirmekten keyif alıyordu. Ozan da bunun farkındaydı. Gönül'ün adeta başı dönüyordu. Bedenini bir sıcak basmıştı. Kendini ter içinde kalmış gibi hissediyordu. Sanırım yorgunluktandı. Tüm günü ayakta geçirmişti.
"Hayatım iyi misin?" diye soran Ozan'a başını olumluca salladı. Fakat pekte iyi hissetmiyor gibiydi. "Biraz otursam iyi olur." diyen Gönül ilerideki koltuklara ilerledi. Ozan kardeşi Oya'nın yanına oturup derin bir nefes verdi.
Genç adam eşine bakarken kendisini çağıran babası ile bahçeye çıktı. O sırada Makbule Hanım gelinini inceliyordu. Yanakları al al olmuştu. Sanki biraz da kilo almıştı. Ay acaba gelini hamile miydi? Olabilir miydi?
Gönül'ün yanına gelip kadının elinin üstüne elini koydu. "Kızım Ozan ile konuştunuz mu hiç?"
"Neyi anne?"
"Bebek sahibi olmayı. Yakın zamanda duyar mıyız güzel haberi?" diye sordu Makbule Hanım. Gönül kadına gülümseyerek "Şu an hazır olmadığımıza karar verdik anne. İnşallah bir gün olacak." dedi. İçinden 'umarım o gün geldiğinde sağlıklı, güzel bir bebeğimiz olur.' diye geçirdi.
Makbule Hanım başını olumluca salladı. Madem öyle karar vermişlerdi o zaman şu an için böyle bir ihtimal yok denilebilirdi. Yani heveslenmemeliydi. "Nasıl gidiyor evlilik?"
"Çok güzel anne. Evlilik bambaşka bir şeymiş."
Gönül az sonra yeniden Oya ile konuşmaya başlamıştı. "Abim köpekleri pek sevmez."
"Onu bana bırak Oya. Yemekten sonra yanıma gel beni köpeklere götür." dedi Gönül. Oya'nın köpeği yavrulamıştı. Yavruların bazılarını başkalarına vereceklerdi. Birini de abisi ve yengesi alsın istiyordu. Fakat abisinin köpeklerden pek hoşlanmadığını biliyordu. Bu yüzden konuyu önce yengesine açmıştı. Yengesi isterse abisi 'tamam' derdi. Ozan, Gönül'e deli gibi aşıktı. Resmen onun bir dediğini ikiletmiyordu. Yani Oya şu an yapabileceği en mantıklı şeyi yapıyordu. Çok sevdiği yengesiyle anlaşmışlardı.
Tam o sırada bahçeye açılan kapıdan içeriye giren Orhan "Akşam yemeği hazır!" diyerek içeride oturanlara yemeğe gelmeleri için sinyal yolladı. Orhan gittikçe Ozan'a benziyordu. Şimdiden birçok sevgilisi olmuştu ve hala vardı.
Hem tipi hem huyu ile abisine çekmişti. Makbule Hanım Ozan'ın eski halinden eser kalmamasına sevinse de Orhan'ın abisini fazla örnek almaması için çabalıyordu. Önündeki rol model olan kişi Ozan Özsoydu.
Masaya oturan aile sohbet ederek yemek yemeye başladı. "Haftaya mı gidiyordunuz Monako'ya?" diye sordu İsmail Bey.
