Midori

Magium City II

Chapter XIV

Era's POV

Psh. What na naman kaya ang iniisip ng pangit na'to at may pakindat-kindat pang alam. I gripped tightly the small stone in my hand. When I saw an opening, buong lakas ko itong hinagis sa kaniya.

I hissed when he dodged it. I thought hindi niya napansin but I was wrong pala.

"Oh? Akala mo hindi ko mapapansin, ano? Matalino yata 'to," he boasted and I rolled my eyes at him. Psh, so kapal talaga.

"At saka, hindi ka ba nahihiya? Ang dami kayang ng nanonood," aniya kaya I roamed my eyes and saw many people gathering and looking at us. I smile sheepishly. Jeez, nakakahiya.

"Why didn't you tell me agad naman?" Nahihiyang sabi ko at agad ng tumalikod para umalis.

"Wait..." Hinawakan n'ya ang aking braso kaya nahinto ako. I faced him and asked, "What?"

"Saan ka pupunta? Hindi pa ako tapos," nakangiting sabi niya. Huh? What now?

I was about to ask when he held my both hand. His smile stays that caused my heart beats rapidly.

~Sa hindi inaasahang
Pagtatagpo ng mga mundo
May minsan lang na nagdugtong
Damang-dama na ang ugong
nito~

"A-Anong... Anong ginagawa
m-mo?" Nauutal na tanong ko.

"Shh! Just keep quiet and listen. Wala kang ibang gagawin kundi makinig lang and don't interrupt me," mahinang saad niya. What? Inuutusan niya ako? So kapal, ha.

"And who a-" Pinigil niya ang sasabihin ko sa pamamagitan ng paglapat ng hintuturo niya sa labi ko.

*Dug dug dug dug dug dug*

~Di ba sapat ang sakit at lahat na
hinding-hindi ko iparanas sa'yo
Ibinubunyag ka ng iyong matang
Sumisigaw ng pagsinta~

"Matagal ko ng kinikimkim ito," panimula niya, "Mga bata palang tayo nang nagsimula ito. Hindi ko alam kung paano basta," tumingin siya ng diretso sa mga mata ko, "Mahal kita."

~Ba't di papatulan
Ang pagsuyong nagkulang
Tayong umaasang
Hilaga't kanluran
Ikaw ang hantungan at bilang
kanlungan mo
Ako ang sasagip sa'yo~

"H-Huh?" Di siguradong tanong ko. T-Teka, nabingi yata ako? Sinabi niya bang mahal niya ako?

"Shh! Ang sabi ko, ang quiet ka lang. Hindi mo lang alam pero sobra akong kinakabahan. Teka, mali-hindi lang pala ngayon. Tuwing kinakausap o tinitigan mo lang ako, yung puso ko parang gusto ng lumabas sa sobrang lakas ng tibok nito. Ang corny ba?" Napahawak tuloy siya sa batok. Kawaii! I chuckled.

"Tignan mo, tinatawan mo na ako. Ang corny ko na nga." Bahagya siya lumayo sa akin pero hindi pa rin binibitawan ang mga kamay ko.

"Si Michael kasi ang nagplano nito, eh. Pero kahit na ganun, paulit-ulit ko itong gagawin para sa'yo. Kahit pa na makuha akong katawa-tawa sa harap ng maraming tao," seryosong saad niya pero his cheeks is super red. Hindi rin siya makatingin sa akin ng maayos. Oo na, ako na kinikilig. I won't deny naman, eh.

~Sa'n nga ba patungo?
Nakayapak at nahihiwagaan
Ang bagyo ng tadhana ay
Dinadala ako sa init ng bisig mo~

"Continue," biglang sabi ko kaya napatingin siya sa akin.

"Huh?"

"I said, continue. Sinimulan mo kaya finish it." Dahil sa sinabi ko ay gulat siyang tumitig sa mga mata ko.