What the sea takes, the sea returns. If it took everything from her away, will she yearn for a moment?
Matapos ni Milly Travesio'ng bumukod, lalong sumikip ang kinalalagyan niya sa buhay. Benta rito, kayod doon, saka trabaho araw-gabi. Pagod man, ka...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Tinunghayan ko ang pag-akyat ng araw.
Most of the days, I wake up early to cook, clean the house, fix myself, tend goods and sell them. Wala akong panahon para sa pagmuni-muni. Halos lahat ng galaw ko, naka-schedule. I was transfixed in building myself and the future that I thought I do not hold. I worked myself out of misery hoping that I could change things.
At this moment, freedom rests in my hands.
Iniabot ko ang kamay sa pag-aakalang mahahawakan ko ang araw. Sunsets mesmerizes me, ngunit napagtanto ko, ang paglubog ng araw ay nangangahulugan ng pagtatapos ng isang kabanata ng buhay.
And then I realized a thought.
I am living as the sunrise. Pabukas pa lang ang yugto ng buhay ko bilang isang taong may kamalayan.
I admit, if only I fought harder, thought clearly, and handled the reality a little bit better, I would have the capability to change the chain of reaction no matter how small it was. Instead, I hid in the darkness, afraid of what it could bring. Aniya, pipiliin ng mga tao na maging duwag sa kadiliman kaysa sa harapin ang katotohanan.
Noong tuluyan nang umakyat ang araw, naisipan kong mag-ayos para tulungan sina Nanay Thelma. May panauhin pa kami ngayon kaya dapat, maging presentable ako kahit papaano.
Umikot ako sa harapan ng salamin. The white dress dangled it's way to the other side. Sa halagang 20, hindi ko aakalain na maaalala ko rito ang mga damit na noo'y sinusuot ko.
The deep green dress hugged my figure. Sa saya nito, tabas ang A-line skirt. Hanggang sa ibabaw ng tuhod ko lang ito. Mas mahaba kasi 'to sa akin pagkabili ko. Dahil gusto ni Brent na lagyan ng 'pizzaz' ang damit, ginupitan niya st nilagay ang sobrang tela sa manggas ko. A once plain dress became a puff-sleeved masterpiece.
Nahagip ng mata ko ang isang sisidlang yari sa animo'y ginto at pilak. Sa pagbukas ko no'n, bumungad sa'kin ang mga alahas. Hindi ako nagkakamali. There were tons of them yet they remained intact, polished, and extravagant. Sinukat ko ito at tinignan ang sarili.
The matching pearl earrings and pendant accentuated my outfit. Itinabi ko ang buhok ko at pinirmi gamit ang mga tig-dadalawang piraso sa magkabilang bahagi. And finally, a ring.
This time forward, I will live as Seraphina Amélie Huiyan Travesio-my true life.
Kumurap-kurap ako. Sa pagkakaalala ko, madalang bumisita si Tita Helga sa amin. Though, I have pictured out her image. She looked constrained rather than sophisticated. If my father was busy, I believe that she's busier than him. She juggled family affairs, business ventures, other charities and community engagement stuffs. I can't imagine her life after she ran things in behalf of my father!
"Si Amélie na ba 'yan?"
Her voice echoed. Muntik na 'kong mabuwal sa kinatatayuan. There, I expected her to look weary, it was unusual. Kakaiba.
