SERBEST RUHLAR ŞEHRİ

1.BÖLÜM(ŞİFACI KIZ)

Sonunda yeni kitabın ilk bölümüyle karşınızdayım.💫

Başlama saatinizi ve gününüzü buraya bırakır mısınız?

Herkese keyifli okumalar.🕊️

....

Karanlığın geceye bir is gibi çöktüğü o saatlerde aralamıştım benden bağımsız bir şekilde uyuşmuş gözlerimi. Farkında olmadan gözlerimle beraber bir iğne misali uyuşturulmuş bedenim, ansızın ettiğim her harekette biraz daha kasılmasına neden oluyordu bedenimin.

Bu uyuşukluk öyle bir sancı bırakıyordu ki bedenimde sanki koca bir yıl hep uyumuşumda gözlerimi hayata yeni açıyormuşum gibi hissettiriyordu. Belki de gerçekten öyleydi, aralanan gözlerim ardından açtığım gözlerim tarifi mümkün olmayan bir gerçekle yüzleştirmişti beni.

Bulunduğum oda neredeyse koca bir ev büyüklüğünde sayılırdı. Hemen etrafımda bulunan nesneler, gösterişli eşyalar ve bana oldukça yabancı gelen yeni yüzler buraya ait olmadığımı her an her saniye bana oldukça derin bir sezgi üzerinden hissettiriyordu.

"Sonunda geldin, demek o kişi sensin."

Sesiyle beraber kendine gelen zihnim bir kaç saniye karşımdaki kadının sözlerini idrak etmeye çalıştı.

"Koca bir yüzyılın adından, herkes bu şehrin dengelerini bozacak o kişiyi bekledi. Yani seni, şehrimize hoşgeldin şifacı kız."

Yüzüm ağır bir şokun etkisiyle uyuşurken, karşımdaki yabancı kadına uzun uzun baktım. Kimdi? Neden bana şifacı kız diye sesleniyordu? En önemlisi ben kimdim? Neden hiç bir şey hatırlamıyordum? Bulunduğum bu şehire nasıl gelmiştim! Aklım sonsuz bir döngünün içinde kaybolup giderken sonunda kuruyan dudaklarımı aralayıp konuşmaya başladım.

"Siz kimsiniz?"diye sordum öncellikle. "Ben buraya nasıl geldim? Neden hiç bir şey hatırlamıyorum?"

"Sakin ol güzel kız,"diyerek hafifçe tebessüm etti yabancı kadın. Hemen ardından. "Şu an tam olman gereken yerdesin."dedi. "Serbest ruhlar şehrinde. Ve hiç bir şey hatırlamaman oldukça doğal. Buraya geldiğin an hafızan daha önceki hayatına dair her şeyi sildi. Hayatın yeniden ve sonsuza dek buraya ait olacak artık. Bu şehir senin yeni hayatının başlangıcı olacak."

Anlamsız bir o kadar da şaşkın bir ifadeyle karşımdaki orta yaşlı kadına bakarken, hiç beklemediğim bir anda hemen yanındaki başka bir yüz araya girerek bakışlarını bana sabitledi.

"Efendimiz Harla Hanımefendi gelene kadar dinlenin. O size her şeyi açıklayacaktır." Genç adamın sözleriyle beraber anında her ikisi de odayı terk edip beni kendimle baş başa bırakırlarken artık tamamen delirmek üzereydim.

Olduğum yer, gördüğüm yüzler hepsi yabancıydı. Ben buraya ait değildim, nereye ait olduğumu da bilmiyor hatırlamıyordum.

Adım neydi? Önceki hayatım nerede ve nasıldı? Buraya nasıl gelmiş, nasıl getirilmiştim hiç bir fikrim yoktu. Tek bildiğim buraya ait olmadığımdı. Burada, bu yabancı insanların arasında olmamam gerektiğiydi. Ben.. şimdi kendi kendime bile yabancıydım. Kendimle ilgili en ufak bir fikrim dahi yoktu. Adımı bile hatırlamayacak kadar yabancıydım artık kendime. Bu durum fazlasıyla acı ve acınasıcaydı.

Hatta şaka gibiydi. Trajik komik bir şaka!

Birden bire açılan kapının tok sesiyle yarıda bıraktığım düşüncelerime kısa bir ara verdim.