Diamond Eyes

Chapter 36

Nakakabinging katahimikan ang bumalot sa loob ng sasakyan ngayon. Hindi ko alam kung anong gagawin at sasabihin ko. I just stared at him while driving the car hoping that he's not mad at me.

Nanatili lamang kami sa ganoong sitwasyon hanggang sa makarating kami sa bahay.

"I'll deal with you later." Ang seryosong sambit niya nang dumating din ang sasakyan ko at ang convoy na nakasunod dito.

"Vlad, please, 'wag mo naman silang idamay. It was my choice to get out of the house." Pakikiusap ko ngunit tiningnan niya lamang ako.

Pumasok na kami sa loob hanggang makarating kami sa sala. "What was that? Are you secretly meeting up with my cousin? Ano ba ang pumasok sa isip mo at nakikipagkita ka sa kanya?!" Galit niyang saad.

"It was just a coincidence. Ano ba, Vladimir?! Bumili at kumain lang naman ako sa labas." Pagpapaliwanag ko. Naiinis na rin ako sa kanya dahil kung ano-ano ang naiisip niya sa akin. Is he accusing me of infidelity?!

"But you were eating and talking with Apollo. Gago siya! At saka, di'ba sabi ko sa'yo na bawal kang lumabas dito kung hindi importante?! You have guards to buy anything for you. And worse, walang nagbabantay sa'yo kanina!" Naiinis niya rin na tugon at minasahe ang sentido niya.

Huminga ako nang malalim bago magsalita. "Bakit ba palagi mo na lang ako pinagbabawalan lumabas? Kaya ko naman lumabas mag-isa! I'm not a child anymore. I have my own choice!" Pasigaw kong sagot sa kanya. All my life I've been guarded and nothing has changed. Nabago lang ang lahat nang magbakasyon ako sa probinsya and I've never felt so free and alive.

"I fucking have the responsibility to protect you, Celaine. Hindi ko alam kung anong gagawin sa akin ng pamilya ko at pamilya mo kapag napahamak ka. I wouldn't even let you to have small scratch on your skin."

"Protect me from what?! Wala naman nangyayaring masama sa akin. Paranoid lang talaga kayo! Nakakasakal na. I can't even see what's happening outside of this house!"

"Don't be naive. I don't mean to objectify you but you literally are a walking bank. You were born rich. Your parents were born rich. Your family came from old money and you're fully aware of that!" And he slammed the table out of frustration. I felt my eyes getting wet.

"Sometimes I wish I wasn't born in this family at all. Do you even know how hard it is for me? Lahat na lang ng galaw ko pinagmamasdan nila. Lahat na lang binabantayan." And my tears were falling one by one. Hirap na hirap na rin ako. Ang hirap manatili sa ganitong buhay. Ni wala nga akong makausap dito sa bahay kapag wala siya.

"That's not your choice to make. That's the reality and you have to face it. So please understand--"

"No! I don't understand! I'm tired of having this kind of life. You know what? I really expected things to change when I married you. I guess I made the wrong choice." Galit kong saad at nagdabog. His face was shocked and he didn't utter a word. Dumilim ang awra niya at parang binagsakan siya ng langit.

Ngunit hindi ako nagpatinag. Linagpasan ko na lamang siya at dumiretso sa kwarto namin. My tears started to fall.

Hindi ko na alam ang gagawin ko. I feel trapped. I feel so useless. Mas maganda ata ang buhay ko ngayon kung hindi ako ipinanganak na mayaman. Dahil mas malaya ako kung ganoon ang buhay ko.

Hinubad ko na lamang ang damit ko at nagpalit ng pantulog. Bakit ba kasi nila ako pinprotektahan na parang may papatay sa akin palagi? Nakakainis na. Wala namang nagtatangka sa buhay ko.

Sumalampak na lamang ako sa kama habang umiiyak.

••••••