He Kissed the Rain

Chapter 4

I started the car engine and drive myself on the road. My heart is a little heavy because of leaving my ma. Kahit ayaw ko, kailan, para narin maliwanagan ako at para narin sa ikakatahimik ng kuriyosidad ko.

The travel made me reminisce our memories when we first got to Old town. My lips formed a smile because of our undas roadtrip, not knowing that it will be our last trip together.

I take a look at the sky, the clouds  are turning gray. The wind blows cold, leaves starting to dance in the air. Nililipad ng hangin ang buhok ko kaya naman isinara ko ang bintana ng sasakyan.

Pucha! Huwag mong sabihing uulan. Napatampal ako sa noo ko dahil nakalimutan ko na palagi palang umuulan dito sa Old town. Napatingin ako sa likod, malayo na ang biniyahe ko, balik nalang kaya ako ng Manila?. Napahampas ako sa manibela ng may pumatak na ulan sa wind shield ko.

Mas binilisan ko ang pagpapatakbo ng sasakyan, sana wala akong pulis na madaanan. Over speeding kasi ang ginagawa ko.

Mas lalong dumilim ang langit, ano mang oras ay uulan na talaga. Kailangan kung makapunta muna sa Norte pagkatapos babalik agad sa Central. Magpapakita lang ako kay lolo tapos aalis din ako agad.

Kailangan kung makarating agad ng Norte bago ako maabutan ng ulan. Just thinking about raining makes my heart beat faster. Every things that I have passed by became blurry.

Nanlaki ang mga mata ko ng may nakahinto pala sa gitna ng highway, agad akong napapreno ng biglaan, nasubsub ang mukha ko sa manibela. Mabuti nalang at naka seatbelt ako kung hindi baka nawasak na ang ulo ko sa biglaang pagpreno.

Nakayuko ako sa manibela at habol ang hininga dahil sa gulat. I heard my car screech because of the sudden brake, I can see smoke from my tires because of the friction. Dahan-dahan akong napatingin sa nakaparang sasakyan, nakatayo sa labas niyon ang isang lalaki at nakatingala sa langit.

He doesn't mind soaking himself on the rain, his eyes are closed while looking up the sky. Small droplets of rain landed on his face and some landed on his lips. If you look at him in that angle, you can say that he is kissing the rain. But it seems like the rain is the one kissing him.

I glanced at my palm, it is starting to get wet  because of nervousness. I take a deep breath, trying to relax myself. I pressed my car horn forcefully to get his attention.

Napaangat ang tingin niya sa direksiyon ko, kahit tinted ang salamin ng sasakyan ko, pakiramdam ko nakatingin siya sa mga mata ko. I immediately recognize his face, my fist clenched because of anger. It's Saraya Escobal cousin, Serge.

Mas lumaki ang patak ng ulan, umalis si Serge sa gitna para bigyan ako ng daan. Hindi na ako bumaba para makiapagtalo sa kaniya dahil ano mang oras ay bubuhos na ang ulan.

Muli kong pinaandar ang sasakyan ko, bakit  palagi nalang kami nagkikita ng pucha na iyon! Muntik pa akong makabanga. Malakas pa rin ang pintig ng puso ko, parang sin bilis ng kabayo ang takbo nito.
...

Mabilis akong nakarating sa Norte, hindi gaya sa Manila na grabe ang traffic dito sa Old town mabilis ang daloy ng trapiko. Mabuti nalang talaga at hindi ako naabutan ng ulan.

Magpapakita lang ako kay lolo at babalik agad sa Central. Wala akong balak na magtagal dito, sa tingin ko naman hindi aware si lolo na uuwi ako.

Binagalan ko na ang takbo ko ng matanaw ang napakataas na gate ng mansion ng mga  Ursomco. Napahinto ako ng may pumarang guard, naalala ko siya rin ang nagpatuloy sa amin noon. Binaba ko ang bintana ng sasakyan para makipag-usap. Agad na lumapit ang guard sa sasakyan ko.

" Ma'am ano po ang kailangan niyo?" tanong ni kuya. Bata pa ako ng pumunta kami dito kaya hindi na niya ako nakikilala.

" Andiyan po ba si Don Maurecio? Paki sabi po na nandito po si Maria Adelfa." matagal pang na nag-isip si kuyang guard, nagliwanag ang mukha niya ng may maalala.