როგორი იღრბლიანი ხარ როდესაც დილას დგები და სუნთქავ
როგორი იღრბლიანი ხარ როდესაც ფეხზე დგახარ და გული გიცემს
როგორი იღრბლიანი ხარ როდესაც რაღაცას აკეთებ და ცოცხლობ
ყველა ფიქრობ რომ ამის შემძლენი იღრბლიანები არიან
რომ ღმერთმა მათ უწმინდესი სიცოცხლე მისცათ და ეს უნდა დაიცვას
მე კი ამ თითოეული მოსაზრება გულს მირევდა
თუ ასეთი წმინდა არის სიცოცხლე, რატომ ომობენ ადამიანები?
რატომ იღვრება სისხლი უმიზეზოდ?
რატომ უნდათ რომ ერთმანეთს ატკინონ?
ამაზე პასუხი კი არავის აქვს
როგორც ყოველთვის
ყოველიდღე ერთი ფერით იწყება, გრძელდება და სრულდება
ყოველიდღე ერთმანეთისგან არაფრით განსხვავადება, გარდა ერთი რამისა
ადამიანების სიკვდილის მატებამ
დიახ სწორედ გაიგონეთ
ჩვენთან, ჩვენს ქალაქში სერიული მკვლელი დადის და ის გოგონებს კლავს
ბევრჯერ გარეთაც უსახლკაროსავით მიხეტიალია იმის მიზნით რომ დავეჭირე და წავეყვანე
ვიცი თვითმკლელობას გავს, მაგრამ ამ სამყაროში კიდევ დიდი ხანი რომ ვიცხოვრო თავს ისედაც მოვიკლავ
სიცოცხლეს ჩემთვის ჩალის ფასი აქვს
თუ ცოცხლობ იმედი მაინც უნდა გქონდეს,
ეს მე არ გამაჩნია
თუ ცოცხლობ უნდა გრძნობდე
ეს მე არ გამაჩნია
რა მოხდება რომ უბრალოდ წავეყვანე და მეც იმ გოგონებივით მოვეკალი
როგორც ჩანს ბევრს ვითხოვდი და ნამდვილად რომ არ უნდოდა ღმერთს ჩემი დახმარება
მაგრამ დღეს, დღევანდელ დღეს რაღაც განსხვავებულია
თითქოს ის ფერები გაქრა და ახალი შემოვიდა
