როგორც წიგნებში წერია ხოლმე, "მზის სხივებმა გამაღვიძა"
ჩემს სიტუაციაში კი გაუსაძლისი ტკივილი იყო
თავს მარმარილოს დამსხვრეულ თოჯინად ვგრძნობდი
საკუთარ სხეულზე კონტროლს ვკარგავდი
მისი ხელების შეხებას ახლაც ვგრძნობდი
თითქოს სულში ისევ მიფათურებდნენ და მახრჩობდნენ
სხეულის აწევის ძალა თუ მექნებოდა არ მეგონა
საწოლიდან წამოდგომა ვცადე მაგრამ არ გამომივიდა
საკუთარი თავის დაკმაყოფილება მხოლოდ საწოლეზე დაჯდომით დავიკმაყოფილე
ჭერს ავხედე და პატარა სინათლეს დავაკვირდი
დიდხანს ვიჯექი და ვუყურებდი
ეს პატარა სინათლეც კი ჩემთში უცნაურ გრძნობებს იწვევდა
მაკვირვებდა, მაკრთობდა, მაეჭვებდა
ეს ყველაფერი რაც ჩემს თავს ხდება
არცერთ მოკვდავს, რომ არ დასიზმრებია
შესაძლოა დასრულდეს?
მე მინდა რომ დასრულდეს?
ერთ დღესაც უკუნი სიბნელე ყველას გვშთანთქავს
ზოგს ბოროტება ჰგონია, მაგრამ ყველამ ვიცით, რომ ეს სიკვდილია
ნეტავი სიკვდილიც ბოროტია?
ის ხომ მისთვის დავალებულ საქმეს აკეთებს
ამით ის ჩვენ გვავნებს?
სიკვდილზე ფიქრი არასდროს შემიწყვიტას
მხოლოდ მშიშრები ფიქრობენ რომ ამ სამყაროში სიკვდილს გაექცევიან
დრო მხოლოდ გვერდითი ფაქტორია
რა აზრი აქვს ერთი საათით გვიან დატოვო ეს სამყარო თუ ამ დროსაც არაფერში გაფლანგავ
არ მესმის რატომ ტირიან ადამიანები გარდაცვლილებზე, როდესაც მათ ეს არც კი ესმით
