როგორც იქნა გავიღვიძე და პირველად ვიყავი ბედნიერი
მომენატრა ეს ადგილი და მისი ჰაერი, აურა
გუშინდელი მისი სიტყვებიც არ დამვიწყებია, ამიტომ ეგრედწოდებულ საწოლიდან წამოვდექი
რაც არ უნდა გაეკეთებინა თეჰიონს მაინც ვერ გამტეხდა, ამიტომ დასჯითაც ვერ დამსჯიდა
მის გამოჩენას დიდი ხანი არ ველოდი, რადგან მარტო ყოფნა მინდოდა, მისგან და საერთოდ ყველაფრისგან
კარებთან ახლოს მივედი და პატარა ფანჯრიდან დონგსუს დავუძახე
- დონგსუ
- გისმენ
- გუშინდელზე, მე...
- ვიცი რაც გააკეთე, მან თავად მაჩვენა
- სად იყავი?
- მისი მეგობარია, ჯიმინი ჰქვია, მისგან დიდად არ განსხვავდება
ვინ იყო ჯიმინი?
ვიცოდი რომ ის საკუთარი თავის გარდა არავის ენდობა, როგორც ჩანს ეს ჯიმინი მისთვის ბევრს ნიშნავდა
მაგრამ რატომ არაფერი მითხრა
უკვე სიბრაზე მიპყრობდა, ნუთუ ამ საქმეში მის გარდა სხვებიც იყვნენ
მაშინ მე დავმარცხდებოდი
- როგორ გექცეოდა?
- როგორც თეჰიონი
- თეჰიონი?
ანუ უკვე დონგსუმაც იცის
მეგონა მხოლოდ მე ვიცოდი, კი მაგრამ ეს საერთოდ როდის მოხდა
ნუთუ, როდესაც აჩვენა რომ ვკვლავდი მაშინ
- რაც დაინახე...
- ვიცი რომ შენი სურვილით არ აკეთბდი
აქ კი ცდებოდა
მე ეს ჩემი სურვილით გავაკეთე და არ ვნანობ
თეჰიონს ამისთვის სიტყვაც არ დაუძრავს, მაგრამ მე უკვე მის აზრებს კარგად ვკითხულობდი
ის ადამიანი ვინაც მე მოვკალი მისი ნახევარძმა იყო
ადამიანი, ამ ბიჭსაც ისეთივე სახის ნაკვეთები ჰქონდა, როგორიც თეჰიონს
