Anneannemin durumu iyice kötüleşiyordu. Artık yataktan kalkamayacak duruma gelmişti. Ona elimden geldiğince yardım etmeye çalışıyordum aslında ona sadece ben bakıyordum annem o benim bilmediğim olayda sonra değişmişti besbelli. Anneannem ile annem bir gün konuşurken:
Anneannem:
-Kızım sen çocukları çok severdin kendi çocuğuna da çok iyi baktın ama şimdi neden Alev'in yüzüne bile bakmıyorsun .
-Çünkü onu kaybetmeye dayanamıyorum . Ben Alev'i hak etmiyorum anne . O kızına bile sahip olamayan bir annenin çocuğu olmamalı , ya onu da kaybedersek.
Anneannem :
-Kızım o zaman kızına iyi bak ki içinde ki kaybetme korkusu yok olsun sen böyle devam edersen bu korku içinde büyür ,dedi.
Daha sonra kimseden ses çıkmadı herkes sustu. Ertesi gün kalkıp anneannemim odasına gittiğimde herkesin anneannemin başında gördüm . Annem ağlıyordu . Babam yoktu zaten . Birden kapının önünden ses gelmeye başladı ambulans gelmişti . Doktorlar içeri girdi .15 dakika uğraştıktan sonra :
-Artık çok geç .Allah rahmet eylesin ,dediler.
O sırada bayıldım ve gözümü açtığımda başımda anneannem yoktu . Ağlamaya başladım . Annem de benle beraber ağlıyordu . Bir köşede bekleyen babam hiç üzgün değildi:
-Baba ne oldu herkes mutsuzken sen neden o köşede bizi izliyorsun ha söyle!!!!
-Kızım sen kimsin de bana hesap soruyorsun ?
-Baba buna hesap sormak denmez ben sana soru sordum sadece yanlış bir şey sorduysam özür dilerim daha kendime gelemedim de...
-Tamam bu seferlik affettim en azından adamın biri gibi gelip de bana eşek demiyorsun, dedi.
Acaba o ismi verilmeyen kişi anneannemin anlattığı şeylerin içinde gizli olabilir mi? Çok heyecanlanmıştım. O nasıl oldu da babama eşek diyebilecek kadar özgüven buldu kendinde. Neden diye soruyordum sürekli. Son anda anneannemin bana sadece bir şey söylediğini hatırladım. İyide anneannem bana bir şey söylemedi ki sadece bana tavan arasında dedi. Tavan arasında ne vardı. O cesur kişi kimdi böyle ...
Akşam oldu ve yemek vakti geldi. Bu anneannemsiz ilk yemekti. Yani sadece benim için tam 10 yıldır benimle bir tek anneannem ilgilenmişti. Sofrada ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Bugün berbat ve hatırlamak istemediğim bir gündü. Sanırım yakında bu evden kurtulmam gerekiyordu. Anneannem gittikten sonra babam ve annemin kavgaları çok artmıştı. Birbirlerinin yüzüne bile bakmıyorlardı. Sanırım durum gerçekten kötüydü. Anneannem bütün mirasını iki kişiye bırakmıştı. Biri ben biride hiç tanımadığım biri. Belki de tanıyordum ama... Bilmiyorum işte. Tek bildiğim bu iki kişi ne annemdi ne de teyzem. Teyzem beni çok severdi ama annem onunla pek anlaşamazdı. Teyzem de bu durumda çok üzüldüğü için başka bir ülkede yaşamına devam ediyor. Muhteşem bir ailesi vardı. Bol varlıklıydılar. Anneannemde yıllarca çalışmış ve bol varlıklı bir kadın olmuştu bunu hanemdeki paradan anlayabilirsiniz.
Ertesi gün babamla Dilber'i konuşurken gördüm:
Dilber:
-Efendim, daha ne kadar size bir erkek çocuk veremeyen bu kadınla yaşayacaksınız.
Demiştim size Dilber çok sinsi bir kadındır. İstediği tek şey bizden kurtulup babamla evlenmekti. En iyi zamanı yakalamıştı zaten. Babam git gide daha da zenginleşmeye başlamıştı. Annem artık yavaş yavaş akıllanıyordu. Kafası sürekli başka yerdeydi bu nedenle evde neler olup bittiğinden haberdar değildi. Dilber böyle söyledikten sonra şöyle söyledi:
-Haklısın Dilber artık bu kadından kurtulma vakti geldi. Ama ilk o uyanık kızdan kurtulmamız gerekiyor. Anneannesi onu aynı kendi gibi yetiştirmiş.
Acaba bunları gidip anneme anlatmalı mıydım . Gerçi anlatsam da annem beni dinlemez ki. Yine de denemekten zarar gelmez diye düşünüp. Annemin yanına gittim:
-Anne...
-Sus . Sesini duymak istemiyorum .
-Ama anne no..
-Çık dışarı.
-Ama çok önemli...
-Bana bak pis yaratık , senin sesini bile duymak istemiyorum dedim değil mi?!!!
-...
-Değil mi dedim!!!!
- E evet.
-Aferin. Şimdi defol git!!!
Ben size dedim. Yine beni yerin dibine soktu. Ama artık üzülmüyordum. Anneannem için... Yine gözlerim doldu. Neyse. Artık akşam olmuştu sonuçta yattım ve bu iğrenç günü bitirdim.
Anneannemizi kaybettik:( Olaylar yeni başlıyor...
Anneanne de öldükten sonra anne ve babanın Alev'e bakmak ya da ilgi göstermek gibi bir sebepleri kalmadı. Bakalım Alev'e neler yapacaklar. Daha şimdiden annesi nasıl davranmayı başladı yaaa.
Ben bile yazarken sinirleniyorum.
Arkadaşlar Sözler Serimizi de okursanız çok seviniriz.
Diğer kitaplarımıza da bir göz gezdirseniz fena olmaz diyorum:)
Oylarınız ve yorumlarınız dememe gerek var mı yoksa yaptınız mı?
Peki o zaman bir dahaki bölümde görüşürüz.
