Annem gittikten sonra babam hemen Dilber'le evlendi . Peki şimdi ne yapacaktım , nerede yaşayacaktım, ne yiyecektim. Aklıma amcam ve yengem geldi. Ama çok uzaktaydılar. Yapacak bir şey yoktu. Yola koyuldum. Yanımda sadece bir battaniye ve bir kaç parça kıyafet vardı.
Biraz yürüdükten sonra anneannemin çantasında bir yemek bulmak amacıyla karıştırdım ve bir kağıt buldum üstünde benim adım yazıyordu açıp okumaya başladım:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Demek benim 1 tane değil , 2 tane teyzem varmış. Buna sevinmiştim sonuçta Almanya'ya gidemezdim orada annem vardı. Beni hayatta oraya sokmazdı. Hem zaten ben onlardan kaçmışken neden tekrar onların yanına döneyim ki? Ben anneannemin dediklerini yapmalıydım bir şekilde Teyzem Alya'yı bulmalıydım. Peki bana teyzem ne anlatacaktı? 'O' kimdi? 'O'nu ne zaman bulmaya gidecektim? Teyzem bana yardım edecek miydi? Bunların hepsi kafamda dolaşıp duruyordu. Ama benim en çok merak ettiğim herkesi çok etkileyen ismi bile kullanılmayan 'O'. Yürürken yaşadıklarımı ve konuşulanları düşünüyordum. Sonra birden kafama dank etti. Annem 'kızlarım' demişti. Yoksa bir kardeşim daha mı vardı? İyi ama o neredeydi. Neden yoktu yanımda?
'Neyse' dedim kendi kendime. 'Sabırlı olmalıyım' çünkü sabırlı olmazsam her şey birbirine karışacaktı. Mektupta yavaş yavaş her şeyi öğreneceğim yazıyordu. Her şey yavaş yavaş öğreneceğim , sabırlı olmalıyım, yavaş yavaş...
Tekrar annemin söylediği o cümleyi düşünmeye döndüm. Yoksa... Evet evet. Annem pişman olmaya başlıyordu. Annem muhtemelen o kardeşim yüzünden bu kadar kötü durumdaydı. Onu çok seviyordu. Onu babam yüzünden kaybetmişti. Yoksa ölmüş müydü . Her ne olursa olsun annem pişmandı. Bize bakamadığını söylüyordu. Onu sevdiğine göre ona biraz olsun annelik yapabilmişti ama bana yapamadığı için üzgündü. Yoksa beni sevmeye mi başlamıştı. Gerçi öyle olsa bile daha başlangıçtı. Annem beni tam olarak sevseydi beni yanına alırdı, o evde beni onlarla yalnız bırakmazdı. Birden gözümden yaşlar akmaya başladı. Sonra kendi kendime " ağlama Alev, eğer anneannen seni ağlarken görseydi çok üzülürdü" dedim. Nereye gitmeliyim diye düşünüyordum. Sanırım anneannemi dinlemeliydim. Bilet almalıyım. Yanımda tabi ki de para vardı.(tabi ki bunu daha yeni fark etmiştim.)
Mektubun yazıları küçük olduğundan dolayı tam okuyamamışsınızdır diye araya bir bölüm sıkıştırdık.
Sizce kitabımız nasıl gidiyor? Bunlar daha başlangıç asıl olaylar ilerde . E öğrenmek içinde okumaya devam etmeniz gerekiyor:) Ben sizi tutmiyim devam edin.
