Sessiz sakin bir sokakta tek başıma yürüyorum. Ay ışığı suratıma doğru vuruyor bana bir şeyler anlatmak ister gibi... Yağmur yağacak sanki havada bir sıkıntı var ve düşünüyorum geçmişimi ve geleceğim yerleri.. Düşündükçe aydınlanıyorum, yeni şeyler keşfediyor ve yarına umutla bakıyorum. Ve şöyle söylüyorum Tanya bu zamana kadar geldin ve bu saatten sonra da pes etmek yok.
Ben bu zamana kadar çok şey atlattım en sevdiklerimi kaybettim yalnız kaldım. VE ben SIFIRDAN başladım hayata sanki yeni bir bebeğin yürümeyi öğrenmesi gibi yavaş yavaş öğrendim. Bu yaşadığım sıkıntılarda yanımda sevdiklerim oldu beni her zaman o boşluktan çıkardılar. Bana tek tek öğrettiler her şeyi ben köklerimden yeniden doğmuş gibi oldum. Hayat beni bir çukura itmeye kalkıştığında ben hep tutundum hayata çünkü öğrendim her şeyi, şimdi ise yaşamayı öğrenmem lazım...
Öncelikle güven problemimden başlamam gerek.. O kadar yaşadığım şeyden sonra herkese güvenemiyorum. En iyisine bile şüpheyle yaklaşıyorum güvendiğim çok az insan var. Peki gerçekten onlara güvenmeli miyim? Beni yarı yolda bırakmayacaklarına inanmalı mıyım? Peki benim onlara güvenim şüphesiz olduğunda onlar bana güvenecek mi? Aklımdaki sorular hiçbir zaman bitmeyecek. O kadar yaşadığım kötü şeylerden sonra bu sorular hep hayatımda olacak. Ama şunu biliyorum ki ben inanırsam başarabilirim.
Yaşadığım zorlukları atlattığım travmaları hiç bir zaman unutmayacağım onlar hep benimle yaşayacak ve hatırladıkça güçleneceğim, güçleneceğiz. Yazdığım bir defterin eskimesi gibi, yıllar geçecek fakat o yazılar orda duracak aynı benim anılarım gibi... Kendime hep şu cümleyi söylerim ve bu cümleyle yaşarım bu cümle benim hayat parçam oldu. "İnandığımız gibi yaşamadığımız zaman, yaşadığımız gibi inanmaya başlıyoruz"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÜVEN BANA
AdventureMerhaba ben hiç ummadığım kadar çok şey yaşadım. Kırıldım, üzüldüm ve yalnız kaldım. Güvenim sarsıldı ve en önemlisi de kaybettim Peki şimdi ne olacak kaybeden yine ben mi olacağım? Yoksa verdiğim bu savaştan kazanarak mı çıkacağım? Saklanan sırlar...
