GÜVEN BANA

2.BÖLÜM: BEN KENDİMİ BULURKEN

Tüylerim o kadar ürpermişti ki o anı o hissi tekrardan yaşamıştım işte o an dönüm noktamdı. Bir şey olmuştu ve ben tekrardan daralıyordum her şey üstüme gelmeye başladı o melodi daha çok şiddetlendi. Kendimi aşırı bitmiş ve tükenmiş hissettim ve o an karar verdim beni korkutan o sesi bulmam gerekti fakat oraya doğru yürümeye başladığımda ses yavaş yavaş kaybolmaya başladı. Korkuyu o kadar derinden hissediyordum ki acınası bir haldeydim. Artık beni rahatsız eden ve bana korku veren o şeyi, o kişiyi bulacaktım. Bu da benim kendime ilk sözüm olsun.

Yavaş adımlarla eve doğru gidiyordum bir anda bir ses duydum tanıdık idi etrafa bakındım kimse görünürde yoktu. Yoluma devam ederken aynı ses daha yüksek bir şekilde bir şey demeye çalışıyordu orda biri vardı ya da ben öyle sanıyordum. Kim var orda? diye seslendiğimde ses gelmedi beni tanıyor olmalıydı fakat ses çıkarmıyordu sanki birinden korkuyordu. Ben şüpheli adımlarla devam ettim fakat o anda arkamdan bir ses geldi daha belirgin ve daha derindendi. Arkamı döndüğümde yüzünü tam görecekken işte o an olan oldu en son duyduğum 'dikkat edin ona bir şey olmasın' idi. Ve o anda her şey kesildi hayattan koptum her şeyimi kaybettim sanki.

"Ne ne ne oluyor neden böyle hissediyorum daralmışım kimse duymuyor beni o bataklıktan çıkmaya çalışıyorum ama her elimi uzatışımda daha çok düşüyorum neden? Güvendiklerim arkadaşlarım abim hiç kimse beni duymuyor. Gördüğüm o kabuslar bir bir gerçekleşiyor her taş yerine oturuyor. Ve ben kendi dünyamda hayatta kalmaya çalışıyorum bir başıma ve çaresiz..."

Gözlerimi açtığımda oda çok karanlıktı sadece şöminenin ışığı vuruyordu. Kalkmaya çalıştığımda elimin acıdığını hissettim. Lanet olsun kim bağlamıştı beni. Bir anda sinirlenmeye başladım hayatımda bu kadar sinirlendiğimi hatırlamıyordum. Öyle bir bağırıyordum ki boğazım çok ağrıdı ama kimse beni duymadı pes ettiğim anda odaya giriş sesi duydum. Sorular sormaya ve ona bağırmaya başladım. Bana sessiz olmamı ve yemek getirdiğini söyledi ve ellerimi açıp odadan çıktı. Beni buraya getiren kişinin adamıydı bu. Salak kafam neden erken dönmemiştim ki eve neden o ses için durmuştum ki. Beynimin içinde bu sorular dönerken aklıma bir anda abim ve arkadaşlarım geldi. Beni merak etmişler miydi? Etrafıma bakındığımda ne telefon ne de çantam vardı. Çıldırmak üzereydim kimin benle derdi olabilirdi ki. O an Emir'in eve geçince bana haber ver sözü geldi. İşte şimdi yanmıştım kaç saat geçmişti umarım Emir gidip abime haber vermiştir de beni arıyorlardır. Çünkü burası beni boğuyordu bana korkularımı hatırlatıyordu. Şuan tek istediğim beni bulmaları idi. Kendimi o kadar çaresiz ve yalnız hissediyordum ki sanki bayılacaktım adamın bana getirdiği yemekleri yemeye başladım. Beklemekten başka bir şansım yoktu.

(Emir'in Anlatımıyla)

Eve ulaştığımda çok yorulmuştum hemen odama geçip uyumak istiyordum. Fakat saate baktığımda epey geç olmuştu yani bu zamana kadar Tanya'nın bana haber vermesi gerekiyordu. Ama ses soluk yoktu onu arayıp evde mi diye öğrenmek istedim. Fakat ulaşılamıyordu mesaj yazdım iletilmedi. Korkmaya başladım neredeydi bu kız acaba şarjı mı bitmişti. Grubumuza yazdım hemen;

"Gençler Tanya'ya ulaşamıyorum hepiniz hazırlanın ben abisini arayacağım Tanya'nın evinin orada buluşalım yarım saate"

"Bir şey mi geldi acaba başına" dedi Batu.

"Ne oluyor hayır ya olamaz kesin bir şey oldu" dedi Alin

"Sakin olun ve hemen gelin."

Hemen ceketimi alıp çıktım yolda iken Selim abiyi aradım. İşte o an dünya başıma yıkıldı evde değildi tamam abi deyip kapattım. Neredeydi kafayı yemek üzereydim. Ne olur aç telefonu kızım ne olur aç çıldırtma beni. İçimden umarım umarım her zaman dertleştiğimiz yere gidip orda dinleniyorsundur en kötüsünü bile aklıma getirmek istemiyorum şuan. Taksiden indiğimde bizimkiler ve Selim Abi ordaydı. Çok endişelilerdi bir anda ortadan kaybolmuştu. Selim abi korkuyla ve sinirli bir şekilde;