Impervious Treasure (Azcona Cousins #2)

01

;
Chapter 01

Nasira ang concentration ko sa pagbabasa ng science book dahil sa paglagabag ng makapal na dictionary ni Olive sa lamesa rito sa library.

"Clair, call your brother. I have something to ask him."

"Just go to their classroom. I need to finish this report," tamad kong sabi.

I heard her exhaled violently. Umirap ako nang agawin niya ang binabasa kong libro.

"Foundation week ngayon, Clair! Sa next meeting pa naman ang deadline niyan!"

I gave her my usual cold, resting bitch face which doesn't care about school agendas and doesn't like school events. "Ano ba ang kailangan mo sa kapatid ko?"

"May nag request kasi ng song at shout out message para sa'yo, Clair. It's from their section kaso wala nga lang codename or initials. Dean asked me a favor to locate the whipped kid. It will not be aired if the student is not properly known. It's against their privacy and consent."

Nakita siguro agad ni Olive ang disgusto ko sa sinabi niya. She gestured a peace sign at me.

I frowned.

"Why are you informing me about that? 'Di ka ba nangingilabot? Simpleng aksyon lang naman gagawin nila, don't air it."

She made a face. Siniko niya ako at humagikgik sa tabi ko.

"Cute kaya! Pero at the same time nakakatawa kasi nagkagusto 'yung bata sa isang yelo at wala masyadong emosyon. Saang parte kaya ng ugali mo ang nagustuhan?" she laughed.

"I choose my emotions, Olive. Hindi para sa lahat ang ngiti ko."

Olive sneered.

"Alam ko, kailan ka ba ngumiti ng maayos sa group pictures? Puro pilit!"

I went to my brother's classroom with Olive. Nahihintay lang ako sa labas ng room nila pero ang kaibigan ko ay pumasok pa para bukohin ang batang gumawa ng message para sa akin. I seriously don't care about the message. Same with the kid who wrote it. I leaned against the wall and played with my chucks. 

Wala talaga akong oras para makipaglokohan pero ang sabi ni Olive ay kailangan ko ng distraction para magkaroon ng kulay ang buhay ko. Though I don't need any color to build my atmosphere. Gray represents me as an individual. I'm just neutral.

My face is neutral and my expressions are always neutral. Swerte na lang kung ngingiti o tatawa ako sa isang bagay.

"Clair, pasok ka rito sa loob!" rinig kong sigaw ni Olive mula sa classroom ng kapatid ko.

I mentally grimaced. Sa irita at pagkakainip ay pumasok na ako ng room. Gian's girl classmates were glaring at me. I think. Ang mga lalaki naman ay binabati ako ngunit wala naman akong pakialam.

Siguro ang hindi na lamang nagulat sa presensya ko ay ang mga kaibigan ni Gian. They never talked to me. Puro simpleng bati at ngiti lang ang interactions namin.

Maliban sa isa. Makulit.

Well. I just want this piece of nonsense done.

"What now?"

There's a playful smirk on Olive's lips. 

"Kilala ko na!"

I shrugged and turned around to leave the room. Iniwan ko na sa loob ng classroom si Olive at dumiretso na sa cafeteria ng mag-isa. There are different food stalls to choose from since we are celebrating the founding of the school. I'm currently a STEM student of this international school. STEM students are usually looked up to. Laging may advantage sa iba't ibang field kaya laging may academic strand discrimination ang nagaganap kapag tagisan na sa talino at kakayahan.