Katilime Âşık Oldum!

-8

Multi - Barış.. iyi okumalar

Soğuk sokakta çıplak ayaklarımla koşuyordum. Üzerimde sadece ince bi bluz vardı. Kollarımı kendime sarıp arkama baktım. Cevap alamayacağımı bile bile son kez bidaha bağardım.

"ABİ!" yoktu. Yine cevap yoktu. Göz yaşlarımı silerek evin yolunu tuttum. Ne yaptığım hakkında hiçbir fikrim yoktu. Tökezleyerek düşünce inleyerek bacağımı ovuşturdum. Ayağıma takılan şeye baktığımda gördüğüm insan cesediyle gür bir çığlık patlattım. Telefonumun fenerini titrek ellerimle açıp cesedin yüzüne doğru tuttum.

Gördüğüm yüz ile telefon ellerinden düşerken geriye doğru sendeledim. Gözlerim buğulanıyordu, ellerim yavaş yavaş abimin yüzünde dolandırdım..

Ter içinde uyanırken derin nefesler alıyordum. Öksürerek doğruldum yanıma ne ara geldiğini bilmediğim Barış sıçrayarak uyanınca ona doğru düzgün bakma fırsatım bile olmamıştı. Abimle ilgili gördüğüm rüya beni sarsmıştı. Aniden doğrulmam sırtımda acı hissi oluşunca inledim. Barış tek hamlede Yanıma gelip ellerini yüzüme koydu.

"Şş sakin ol ani hareket yapma. Burdayım geçti güzelim." Beni kendine yaslayıp saçlarımı okşamaya başladı. Bi an bu Barış mı?  Diyip kontrol ettim ama evet Barış Soray ta kendisi. Sakinleşmem geçince doğruldu.  "Su. "Diye fısıldadım çatlak sesimle. Barış ikiletmeden su doldurup bana verdi. Dikkatle yüzümü incelerken garipsedim. 

"Yüzümde bişey mi var ?" 

suratıma hala alık balık gibi bakarken gülmemi tutamayıp kıkırdadım. Suyu kana kanka içtim. Barış kaşlarını çatarak bana baktı, işte şimdi Barış Soray olmuştu.

"Hayır bir şey yok ayrıca niye gülüyorsun kızım?" 

"Hiç." Tekrar  yattığımda bu sefer dikkatli oldum. Aklıma babamın Barış'a doğrulttuğu silah gelince gözlerimi kapadım. Babam beni vurmuştu. Üstelik merak edip endişelenmemişti bile. Annemde sevmezdi beni zaten, abim desen kendi halindeydi. Yalnızdım. Hemde çok..

Gözümden bir damla yaş düşünce Barış bana endişeyle baktı. Bu ara beni şaşırtıyordu doğrusu. Ellerini yüzümün içine alıp kendine çevirdi.

"Ağlama burdayım. Anlat bana.." ona güvenebileceğimi biliyodum. Şüphesiz.. ama ona karşı duygularım bunun önüne geçiyordu. Bakışlarımı kaçırarak elimi saçımn içinden geçirdim.

"Beni vurup endişelenme gereği  duyan babam yok. Beni isteyen bi annem yok. Arayıp nasıl olduğumu merak eden de abim de yok. Yapayalnızım." Gözlerimi ovuşturdum. Barışa doğru döndüm bana değişik bakıyordu. Kesinlikle acıyarak değil, çok anlamlı bakıyordu. Gözlerimiz birbirine bi süre kenetlendi oda da nefes alışverişleri dışında bir şey yoktu. Barışın adem elması aşağı yukarı inince dudaklarını yaladı gözüm oraya takılmıştı. Daha sonra beni kendine yaklaştırdı nazikçe.

"Sen yalnız falan değilsin Arya. Savaş var o sana abi olur.. Ben varım sana baba da olurum her şey olurum.."

Şaşkınlıkla ağzım açılırken gözlerim dolmuştu. Barış'ın bunları diyeceği aklımın ucundan dahi geçmezdi. Daha sonra eli yüzümü kavradı alnını alnıma yasladı. Bi yandan saçlarımı okşuyordu.   "Korkma hiçbir şey den. Ben olduğum sürece asla yalnız değilsin küçük kız.." fısıldayan dudakları yüzüme çarparken yutkundum ve gözlerimi kapadım. Barış ile ne olduğumuz belli değildi bu konu ayrı canımı sıkıyordu. Artık bi netlik olması lazımdı. Ben belkilerle grilerle yaşamayı seven bi kız değildim. Ama bu eşsiz anı bozamazdım. Zaten konuyu da ben açmazdım.