Kalbinde büyüttüğüm çiçekler solmuş.
Çatlamış,omzuma dokunan ellerin.
Beni öptüğün sokağın sakinleri ölmüş.
İlk çay içtiğimiz kahve de taşınmış.
Ağzının kenarına konan kuşlar göçmüş.
Denize karşı oturduğumuz bank'ın ayakları kırık.
Bizi,kuytu köşede izleyen çocukların hepsi kayıp.
Gülümseyerek baktığımız güneş soğuk.
Bak!
Görüyor musun?
Kalmamış şahidimiz...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BENİ HEP AN/TAMAMLANDI
PoesíaDünyanın çivisi'ni söküp attım. Duvardaki izleri temizledim. Bembeyaz zambakların suyundan içtim. Dinmeyen fırtınalarla boğuştum. Ve en sonunda şiir durağındaydım. Şiir büyü'dür,büyütür. Kalbinize dokunmak dileğiyle
