O güzel kanatlar onurlu omuzlarına öyle yakışıyordu ki nefesim kesilmişti, yaşıyordum ama. Ölüyor gibi olmuştum, can çekişen ruhumu hissetmiştim ama can çekişen ruhumda aynı anda çiçekler açmıştı.
Sadece ona baktığımda görebiliyordum zira onu görem...
"Dudaklarının tadı şaraptan bile daha çok sarhoş ediyordu insanı, sevgilim."
-Anemon.
☽︎☽︎
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ellerimde kelepçeler var, ellerimi arkamdan kelepçelemişler. Ben vatan haini değilim, neden ellerim arkamdan kelepçelenmiş? Metal her bileğime dediğinden acı veriyor.
İki polis var, şapkalılar ikiside. Birisi sağ diğeri sol kolumdan tutmuş beni sürüklüyor.
Duvarların üzerinde sürüklüyorlar beni, her şeyi görüyorum. İnsanlar var duvarların üzerinde ellerim kolları bağlı bağırıyor hepsi. Her birinin başında bir asker var.
Gözlerimin dehşetle kocaman açıyorum. Herkesi tek tek iğne yapıp aşağı atıyorlar, her birini ölüme terk ediyorlar. Onları duvarlardan aşağı değil, cehennem çukuruna atıyorlar.
Solumdaki asker kesik bir gülüş atıyor ortaya. Gözlerimi ona çıkarttığımda tiksinen bakışlarını bana çevirdiğini fark ediyorum. Gözlerimi kaçıyorum, ben hain değilim.
"Hepsi senin yüzünden." diyor bana. Devam ediyor sonra, "Sen ihanet ettiğin için senin kanından gelen insanlar, senin ırkın yok oluyor böyle." sonra yüzü aniden sırıtmaya başlıyor. Çırpınıyorum kurtulmak için ama hiçbir işe yaramıyor.
Gözlerimin çeviriyorum insanlara, küçük bir kız çocuğu var. Her şeyi duymuş olmalı çünkü bana bakarken tiksinti ile üzerimde gezdiriyor gözlerini. Tükürüyor bana doğru. Sonra yanındakilerde asker ona iğne saplıyor ve ayağı ile aşağı doğru itiyor. Kulakları sağır edecek bir çığlık yükseliyor. Ardından da sarı bir ışık her yeri aydınlatıyor.
Hala çırpınıyorum kurtulmak için, polisleri kolumdan daha da sıkı tutuyorlar. Hızla sürüklemeye devam ediyorlar beni. Keşke ölsem diyorum kendi kendime, keşke ölsem de kurtulsam bu vicdan azabından. O kızın bakışları gözümün ününe gelip duruyor.
Acı cığlıklar ve çırpınışlar görüyorum, insanlar ölüyor. Herkes beni suçluyor, ben suçlu değilim. Bunlar benim ellerimin marifeti değil. Göğsüm daralmaya başlıyor, nefeslerimi alırken zorlanıyorum.
Polisler beni hızla duvarın dibine itiyor ve oturtuyor. Birisi saçımdan asılıp kafamı düpdüz sabitliyor. "Gör bunları, hepsi senin suçun! Sen katilsin!" diyor bana.
Hakim olamıyorum göz yaşlarıma, öylece akıp gidiyor göz pınarlarımdan. Titanlar var her yerde. Bir kaç saniye öncesine kadar insan olan kişiler, duvarların altında titan formunda dolaşıyor şimdi. Göz yaşlarım hızlıca akmaya devam ederken bakakalıyorum öylece.
