Red and Wine V2

Chapter 13: Ulan

1 year later

Kasalukoyan akong nasa bahay namin dito sa Manila, At isang private subdivision.

Nakaupo ako sa isang selya malapit sa bintana ng aking kwarto. Habang humihithit ng segarilyo at binabasa ang report na binigay sa akin ng private investigator na kinuha kopa para maghanap kay peter. Nakakunot noo akong binabasa ang report niya. At walang sabi sabing itinapon ito sa sahig at galit na ibinalibag ang upoan.

"Damn mga walang silbi, puta , isang taon na isang taon" galit na turan ni troy habang pinagsasapak ang pader.

Dahil sa ingay na nagmula sa kwarto ni Troy ay ka agad na kumaripas ng takobo ang kaniyang ina na si Hannah para puntahan siya.

"Troy what happened?" bungad na tanong nito ng makapasok at di maiwasang makita ang nagkalata na papel at tumbang selya.

Hindi nilingon ni troy ang ina bagkus nakayuko lang siya.

"Nak, isang taon na siyang wala, at isang taon na nating pinaghahanap siya" pagsisimula ng kanyang ina kaya napatingin si Troy rito.

"Alam ko pero di ako susuko" tugon oa ni troy

"Pero nak, ikaw din ang kawawa akala koba okay kana, pero pinapabayaan mona ang sarili mo, sa tingin moba magiging masaya si Peter diyan sa ginagawa mo sa sarili mo" sabi ni Hannah habang pinagdadampot ang mga nagkalat na papel at pagkatapos ay inilapag ito sa mesang nasa tabi lang din niya.

Wala lang imik si Troy bagkus napatingin siya sa kanyang sarili sa salamin na nasa harapan niya lang. Kita niya ang paglubog ng kanyang mga mata, paghaba ng kanyang buhok at balbas. Pero hindi niy alam kung bakit di siya naawa sa kanyang sarili.

"Nak-

"Ma I want to be alone please" sabi ni troy at tinalikuran ang ina at pumasok siya sa cr.

Wala na din nagawa si Hannah lalo pat alam niya na sa sitwasyon na ito au kailangan niya ng pag-intindi para sa anak niya. Lalo't hindi madali ang pinagdadaanan nito.

Ng makapasok si Troy sa cr ay lumabas na din si Hannah sa kwarto nito at dumiritso sa sala. Doon nadatnan niya ang ina na naka-upo sa sofa at malungkot na nakatingin sa kanya.

"How is he?" tanong nito ng maka-upo na si Hannah

"Still, hindi pa okay" tugon naman ni hannah sa ina.

"poor troy" yumoko nalang si hannah sa naging tugon ng kanyang ina at dimaiwasang mapaluha.

"Ma sa panahon ngayon kailan ako ni Troy pero parang wala akong silbing ina sa sitwasyang nangyayari sa kanya." naluluhang sabi ni hannah at niyakap naman siya ng ina.

"Soon magiging okay din ang lahat" ani ng kanyang ina.

"Sana nga ma, sana nga" sabi namn ni Hannah at hinayaan ang sarili na umiyak.

Ng makapasok si Troy sa kanyang Cr ay kaagad siyang naghilamos at hinugasan ang kamay na dumodugo dahil sa pagsuntok niya sa pader. Napabuga nalamang siya ng hangin habang iniisip ang sinabi ang ina at kung paano siya magsisimula gayon ang buhay niya ay nakadikit na kay peter.

"Peter please, help me to find you" umiiyak na turan ni Troy habang nakayuko.

Ng matapos ay kaagad siyang lumabas ng cr at nagbihis, nagsuot mg jacket at bunet yon bang hindi siya makiKilala. ka agad siyang lumabas ng silid at naglakad pababa ng hagdan at di pinansin ang tawag ng kanyang ina at lola basta deri deritso lang siya ng lakad hanngang makarating sa porking lot at kaagad pumasok sa kotse at mabilis pinaharorot ito palabas ng kanilang village.

Napahinto siya sa gilid ng kalsada habang tanaw sa kalayuan ang bulkang taal. Ramdam din niya ang lamig mula sa hangin at pagkulimlim ng langit na para bang uulan din.

"Masaya sana kung nandito ka peter" ani ni troy sa sarili habang nakasandal sa unahan ng kanyang kotse.

"Napakaganda ng tanawin, pero walang silbi kung hindi nama kita kasama, nasaan kanaba mahal ko" ani ni troy at pinupunasan ang mga luhang tumotulo sa kanyang mga mata.

"Hindi ko alam kung kumakain kaba ng mabuti, kung masaya kaba kung nasaaan ka ngayon, kung buhay kapa ba, di kona alam ang gagawin ko sa buhay ko kung wala ka please nasaan kana kasi" sabi ni troy sa sarili at di napigilan ang sarili na mapaiyak at mapahagulhol habang nakayukong nakasandal sa kotse niya.

At sa pagkakataong iyon ay biglang bumohos ang malakas na ulan. Hindi gumalaw si Troy sa kayang kinakatayuan at hinayaan ang sarili na mabasa ng ulan.

Lagi nalang umuulan
Parang walang katapusan
Tulad ng paghihirap ko ngayon
Parang walang humpay
Sa kabila ng lahat ng aking pagsisikap
Na limutin ka ay di pa rin magawa

Hindi narin ni Troy kinaya ang mapatayo habang umiiyak kaya napaupo nalamang siya sa semento at niyakap ang sarili habang patuloy na binabasa ng malakas na ulan.

Hindi naman ako tanga
Alam ko nang wala ka na
Pero mahirap lang na tanggapin
Di na kita kapiling

Nagmistula siyang bata na iniwan ng ina habang umiiyak sa ilalim ng ulan. Wala siyang paki alam kung may makakita man sa kanya sa mga oras na ito basta ang gusto lang niya ay ubohos lahat ng sakit at pangungulila niya kay peter.

Iniwan mo akong nagiisa
Sa gitna ng dilim at basang-basa pa sa ulan

Sa isang rason sa buhay niya alam niya na si Peter lang ang pagkakataong meron siya para maging masaya, pero sa di alam na kadahilanan at kung paano ito na wala ay para din siyang walang buhay dahila ang isang rason na hinahawakan niya ay di niya din alam kung may panghahawakan pa ba siya.

Pero wag mag-alala di na kita gagambalain pa
Alam ko namang ngayon may kapiling ka nang iba

Tumayo siya at ngumiti na tumingala sa langit at ibinuka ang mga kamay, habang dinadama ang bawat patak ng ulan. Habang iniisip ang mga bagay na maari niya pang hawakan oara umasa na sana di pa siya huli para hanapin si Peter.

Tanging hiling ko sayo
Na tuwing umuulan
Maalala mo sanang may
Nagmamahal sayo-ako

Ng tumila ang ulan ay kasabay din na timigil sa pag-agos ng kanyang mga luha at dahan dahang iminulat ang mga mata.

Ng buksan na niya ang kanyang mga mata siya isang tao ang nasa harapan niya at nakangiti itong nakatingin sa kanya.

"P-pe-

Ang buong paligid ay biglang tumahimik, ang ulan ay biglang tumigil sa pagpatak. Pra bang tumigil ang oras mula sa pagptak bo nito at tanging siya lang at ang tao na nasa harapan niya ang tanging gumagalaw.

Lalalalalala
Lalalalalala
Lalalalala
Lalalalalala
Lalalalalala

Hindi na niya natapos ang sasabihin dahil bigla nalang siya niyakap nito at sa pagkakataong iyon ay muling bumohos ang malakas na ulan at hinigpitan niya ang yakap sa taong nasa harapan niya ngayon habang masaya na sana hindi ito isang naginip.

"Mahal kita peter" sabi ni troy ng makabitaw na siya sa yakap

At sa pagkakataong iyon ay biglang umiikot ang mundo ni Troy at dumilim kasabay ng paglabo ng kanyang mga mata ay ang silaw ng ngiti sa mga labi nito. Bago siya tumilapon sa kalsada.

Mr_Nobody
Y.Y

One year ago a so it means Isang taon ng hindi pa nahahanap si Peter.

Narators Pov lang mona tayo.

Chapter 44: The babies