Prezent od Mikołaja

2

Wyglądałam idiotycznie, czułam na sobie wzrok ludzi, pod którym uginały mi się nogi. Stałam ubrana w przesłodzoną czerwoną sukienkę ze sztucznymi cukierkami, zielonymi włosami ściętymi do ramion, elfiastą czapką i czymś co uniemożliwiało mi swobodne poruszanie głową- szpiczastymi uszami. Były one o tyle niewygodne, że przy szybszym ruchu głowy odczepiały się od moich uszu i spadały na podłogę co przykuwało jeszcze większą uwagi przechodniów.

Dzieci ustawiały się w kolejce tworząc dosyć spory wężyk, stały z rodzicami, a czasami z dziadkami, widać było, że były podekscytowane, nie to co smętny Mikołaj, który coraz bardziej zabijał mnie wzrokiem.

-No idziesz?!- rzucił zdenerwowany Święty

-Idę, idę, ty chyba nie wiesz jak ciężko chodzi się w przebraniu elfa- odpowiedziałam łagodnie próbując nie przewrócić się i nie przynieść sobie jeszcze większego wstydu

-Ehhh..- chłopak wzdychnął i wskazał ręką na swój duży brzuch, zrobiony prawdopodobnie z waty

-------

-Ho Ho Ho do zobaczenia za rok! Obyś była tak samo grzeczna jak w tym!- zawołał radośnie Mikołaj kiedy ostatnie dziecko zeszło z jego kolan

- No to koniec na dzisiaj- dodał

-Dla mnie to w ogóle koniec pracy tutaj...- powiedziałam bardziej do siebie niż do niego

Udaliśmy się do jednego z domków, który służył za coś w stylu przebieralni.

-Aż tak źle ci tutaj?- zażartował ściągając z siebie czerwoną czapkę i długą, białą brodę

W jego oczach nie malował się już gniew, a spokój i opanowanie, jakby wszystkie złe emocje wyparowały.

-A więc można być miłym- odpowiedziałam uśmiechając się zalotnie, na co on odpowiedział mi tym samym

-Nie jestem wcale taki zły jak myślisz, po prostu jeśli chodzi o pracę daje z siebie sto jeden procent i nie lubię jak ktoś mi ją utrudnia- odpowiedział pozbywając się z siebie ostatniego elementu stroju i teraz stał w swoim ubraniu, które miał pod spodem

-Wcale ci nie chciałam utrudniać pracy po prostu zaszła pomyłka i nie byłam przygotowana na pracę dzisiaj- wyjaśniłam, przyglądając się jak mój współpracownik układa kostium i resztę akcesoriów

-Tak, w ogóle jestem Oliver- rzucił, całkiem zmieniając temat

-Amelia- również się przedstawiłam

-No to ja lecę, za chwilę mam pociąg, a nie chcę spać na dworcu- powiedział prawie poważnie

-Miło było Cię poznać!- zawołałam za nim

---

Przebrałam się w swoje rzeczy i podeszłam do pracodawcy po pieniądze, które należały mi się za dzisiaj.

-Proszę, przelicz jeszcze raz czy aby na pewno wszystko się zgadza- mężczyzna podał mi banknoty

Był na prawdę uprzejmym staruszkiem z dobrym sercem już z daleka tryskała od niego dobra energia.

-Tak, wszystko się zgadza, dziękuję

-Mam nadzieję, że zmieniłaś zdanie i jutro znowu się zobaczymy, byłaś świetna, dzieci cię kochają

-Raczej to mój ostatni dzień tutaj, ale zastanowię się- uśmiechnęłam się

---

Po powrocie do domu, przebrałam się w coś wygodniejszego, styl elegancki zdecydowanie nie jest dla mnie. Usiadłam wygodnie w fotelu, trzymając w ręku ciepłą herbatę imbirową. Spojrzałam na regał z książkami w poszukiwaniu czegoś idealnego do przeczytania w mroźny, grudniowy wieczór. Mój wzrok przykuł uwagę tytuł ''W śnieżną noc'', odstawiłam kubek na malutki stolik do kawy, podniosłam się i ruszyłam w stronę książki. Zaczęłam ją czytać. W zasadzie to jest to jedna z niewielu książek z mojej kolekcji, której jeszcze nie przeczytałam. Gdy byłam już w połowie, zerknęłam na zegarek. Było już bardzo późno, więc szybko zerwałam się wygodnego miejsca na którym siedziałam i udałam się do sypialni, lecz przypomniałam sobie o jednym. Sprawdzić odpowiedź na moje CV z reszty prac.

Odpaliłam laptopa, usiadłam na łóżku i zaczęłam po kolei sprawdzać, maile zwrotne.

-To już przed ostatnia wiadomość i w każdej identyczna treść ''Z przykrością informujemy, że nie została pani zatrudniona''- powiedziałam na głos

Został ostatni list elektroniczny, był on z kawiarni, ręcę mi się trzęsły, pot oblewał twarz, a umysł chciał wiedzieć jedno- czy zostałam przyjęta. Pełna sprzecznych emocji kliknęłam w załącznik i zaczęłam czytać coraz szybciej. Gdy skończyłam, oparłam się plecami o ścianę, a moje ciało przeszły dreszcze. Nie dostałam się. Rozpisali się jak to im przykro, że mnie nie przyjęli, ale nie podali ani jednego argumentu dlaczego. Wiedziałam jedno. Zostałam elfem.