Silver Bullet

Chapter 13

"gagi ka. Alam mo bang iniisip na nila Leigh na tinatamad ka nang magtrabaho?" sabi sakin ni Jihan nung kami nalang dalawa ang natira sa office

"... Tamad naman talaga ako diba?" patawa kong sinagot

She shook her head in disappointment, making me laugh more.

"So... Bakit ba kasi gusto mo mag-imbestiga ng patago sa kanila? Can't you trust them?" lumabas rin ang tanong na yon

"i trust them..." nag pause ako,"... But not the people around them"

" huh? What do you mean? Tayong magkakaibigan lang naman ang malapit sa kanila"

Tiningnan ko lang siya

Then her eyes went wide," yah don't tell me—"

I sighed

".... Really? Isa satin ang killer? Sino?" then she huffed, " i didn't even thought about it—wah...pero isa talaga satin ang killer?"

I shrugged, "basta ang alam ko, malapit siya satin. Its either nasa loob ng team natin o kaya taong malapit satin. Either of the two"

"... Pero pano mo nasabi? Do you have evidences?"

"no it's just that—... Ang familiar nung boses niya... Nung killer"

"by familiar... What do you mean? Like someone na nririnig mo lagi yung boses? O narinig mo lang somewhere?" sunod-sunod niyang tanong

Nagkibit-balikat lang ako

"... Okay... Pero why do you trust me?"

"huh? What do you mean?" tanong ko

"bakit hindi ma ako pinaghihinalaan?" a smirk crept into her lips,"  malay mo ako pala yung killer."

"... Tch...AS. IF. kung ikaw man yon, edi sana nahuli na kita. Pero no. Kasi masyadong mababa ung boses mo para maging ikaw yung killer."

Tumawa lang siya. "what do you know? Maybe I'm just modulating my voice, " her voice went from low to high.

"... Y'know what? Stop incriminating yourself. Basta alam kong hindi ikaw yon. I'm 100% sure. So please STOP"

She just laughed

"Anyway, i have to go. I have business to attend," tumayo ako at inayos ang mga gamit ko

"san ka pupunta?" tanong niya.

"... Bibili ng chocolate"

She threw a judging stare at me making me laugh

"Arrivederci"

"Arrivederci," she answered.

[°°°]

"hi Liam"

"ayoko na magsalita! Wala na akong sasabihin!" tinakpan nya ang tainga nya.

"...Di naman un ang pinunta ko dito eh..."

Dahan-dahan nyang iniangat ang ulo nya para tignan ako.

Ngumiti ako," gusto mo ng chocolate?"

"..."

Unti-unti syang ngumiti.

[...]

Habang kumakain kami ng snacks...

"liam?"

"po?"

"...Matanong ko lang... Kaano-ano mo si ate Aireen mo?"

"...Kaibigan po..."

"kaibigan? Pano mo sya naging kaibigan?"

"..."

3rd person

"wala ka talagang kwenta! Ba't ka pa ba kasi nabuhay! Dahil sayo, nakatali ako dito sa tarantadong to! Bwisit!"

"oh bakit?! Sa tingin mo, ginusto ko to?! Eh kung tanungin kita, ba't di ka uminom ng pills nung pinagbubuntis mo sya?! Bobo ka rin eh noh! Edi sana wala kang problema ngayon bobo!"

Walang tigil sa pagiyak si liam habang tinatakpan ang tainga nya.

Kung sa tutuusin, hindi ito ang unang beses na nasali sya sa away ng dalawa..

Ano pa nga bang magagawa nya? eh lahat ng galit nila, sa kanya nila binubuntong.

Natapos na't lahat ang alitan ng dalawa pero di parin tumitigil sa pagiyak si liam. Nakatalukbong sa kumot at pilit na pinipigilang gumawa ng kahit anong ingay.

Nang bigla na lang bumukas ang bintana ng kanyang kwarto.

Dali-daling pumasok ang isang babaeng naka-itim mula ulo hanggang paa.

Ang layunin nya, mapatay si liam.

Parang anino syang gumalaw papunta sa gilid ng kama, hawak-hawak ang isang ace of spades nang biglang alisin ni liam ang kumot na tumatakip sa kanya

Noong makita ni Aireen ang bata, bigla syang nabalot ng awa.

Namumula ang mga mata ni liam dahil sa kaiiyak. Punong-puno sya ng pasa sa buong katawan na tandang pinagmamalupitan sya ng mga magulang nya.

"tahan na. Tahan na," pinakalma nya ang bata.

Noong nahimasmasan na ang bata, nginitian nya ito.

"liam, gusto mo bang tulungan kita?"

"k-kilala mo ako?" tahimik niyang tanong para hindi siya marinig ng dalawangmatanda sa labas ng kwarto niya

Tumango ito.

"..."

" kaya kitang tulungan kung gusto mo... pero... Magaling ka bang magtago ng sikreto?"

"..."