After the Unwanted Mistake

Chapter 2

~

"Momma is Philippine's beautiful?" Calamity asked.

Diko Alam Kung bakit hanggang ngayon ay natitigilan parin ako sa 'twing nababanggit ang lugar na iyon.

"Of course baby." I smiled. "So eat your food na."

Pagkatapos ko siyang asikasuhin ay nilingon ko si Claude, na ngayon ay seryosong kumakain. Mas pinagmasdan ko syang mabuti. Sa ugali niyang iyan ay meron akong naalala.

I don't why? It's been 11 years since I left the Philippines and I think I'm still not yet ready. I think I will never be ready.

"Are you okay Mom?" Claude said seriously.

Ni Hindi ko Alam na kanina pa pala nakatitig and the worst part is, I almost cry.

I smiled at him "I'm fine just continue."

Pinagmamasdan ko ang kambal habang kumakain, the pain that I felt years ago was unbearable, at sa tingin ko ay hindi na iyon mawawala, I feel guilty because I had promise Diego that I will never ever think about what happened that time.

Pero hindi iyon ganon kadali, saksi sya kung pano ko buoin ang sarili ko kahit ako na lang, saksi siya kung gaano ka raming luha ang sinayang ko noon.

Masyado akong naging kampante sa relasyon namin dati. Masyado akong naniwala sa pangako niya, masyado akong nagtiwala sa kanya, at sa bestfriend ko.

Ilang taon na ang lumipas ngunit kahit aminin ko man o Hindi, alam kong may sakit parin na bumabalot sa puso ko.

Mapait akong ngumiti.

"What am I thinking?"

Pinilig ko ang ulo ko. Diko na dapat ito maramdaman. Diko na dapat iyon inaalala.

For eleven years, umalis akong pakiramdam Kong may kulang ngunit nagpatuloy akong may sobra at labis .

And it's because of my children.

"Momma, Papa chatted me" si Calamity habang nakatutok sa kanyang cellphone.

Tapos na silang kumain Kaya napag desisyonan naming manood muna ng TV pero heto si Calamity busy sa kaniyang phone.

"What did he say?"

"He said 'tell your mom to check her phone' " she said lazily.

I sighed. Tungkol saan nanaman kaya ang sasabihin ng lalaking iyon? Dalawang araw na simula nung umalis siya at heto kinukulit ako sa pag punta namin sa pilipinas.

Ewan koba sa kaniya kahit umoo na naman ako ay lagi parin ako tinatanong.

"Zyrine Calamity, wag mong masyadong itutok ang mata mo sa cellphone." saway ko.

Hindi ko sila pinagbabawalan pagdating sa mga ganiyang bagay ngunit may limitasyon. Masyado pa silang Bata. Pinaparanas ko lang sa kanila kasi alam kong iba na ang mga kabataan ngayon.

"Mom?" Claude.

Nilingon ko siya at nginitian kahit seryoso ang mukha niya.

"Will we still study here?" Tanong nya.

Kahit natigilan ay pinilit kong tumawa,.

tumango ako. "Y-yes of course baby." nauutal Kong sabi. "Magbabakasyon lamang tayo doon then after that we will comeback here."

Pag bakasyon pa nga lamang sa pilipinas ay ayaw ko, Yun pa kayang pagtira roon?

Kung bakit pa kasi pinipilit ako ni Diego na pumunta doon. Dahil ba gusto nyang maalaman kung naaapektuhan pa ba ako sa nangyari noon? Ang insensitive nya naman kung ganon nga, hindi nya ba Alam na sobrang hirap noon sa part ko.