Letter to you | ✓

{ 5 } - Νικολέτα

Γεια σου Νικολέτα!

Εσύ δεν ξέρω κατά πόσο με πλήγωσες. Βασικά δεν νομίζω ότι με πλήγωσες, απλώς έχω κάποια παράπονα. Κι αυτό θα σου γράψω. Τα παράπονά μου και ό,τι ένιωσα για σένα (φιλικά πάντα συναισθήματα, αφού είμαι ετεροφυλόφιλη. Btw δεν έχω κανένα θέμα με τους ομοφυλόφιλους. We support them guys! Αυτό ήταν λίγο άσχετο, απλά ήθελα να το αναφέρω. Έτσι για να υπάρχει, βρε παιδί μου!).

Ας αρχίσουμε από το πώς γνωριστήκαμε. Ήταν στο νηπιαγωγείο και ήμασταν στο ίδιο τμήμα. Γίναμε κατευθείαν κολλητές.

Παίζαμε συνέχεια μαζί, πηγαίναμε στο μπάνιο και κάναμε με νερό τις βλεφαρίδες μας σαν να βάζαμε μάσκαρα, μαλώναμε και μετά από μία ώρα ήμασταν πάλι μαζί και γενικά είχαμε ό,τι οι κολλητές σε αυτήν την ηλικία.

Τη επόμενη χρονιά άλλαξα τμήμα οπότε δεν κάναμε παρέα. Θυμάμαι μου έλειπες κάπως αλλά ναι. Είχα βρει και στο άλλο τμήμα παρέες, αφού είπαμε τότε ήμουν ένα κοινωνικότητα παιδάκι. Μια φορά θυμάμαι σε αυτήν την ηλικία είχα κάνει παρέες με ολόκληρο το αεροπλάνο, μικρούς και μεγάλους. Για τέτοια κοινωνικότητα μιλάμε.

Τέλος πάντων, μετά ακολουθούσε το δημοτικό. Εκεί ξανά σμίξαμε και ήμασταν πάλι κολλητές. Στην παρέα μας μπήκε κι ακόμη ένα κορίτσι κι εμείς οι τρεις ήμασταν αχώριστες. Μέχρι και στα σπίτια μας όταν βρισκόμασταν για να παίξουμε, πηγαίναμε τουαλέτα όλες μαζί ταυτόχρονα. Η μία στην τουαλέτα και οι άλλες δύο στην μπανιέρα.

Αυτό συνεχίστηκε μέχρι την Τρίτη Δημοτικού. Τότε γνώρισες καλύτερα ένα άλλο κορίτσι που πηγαίνατε μαζί αγγλικά, την Σοφία. Αρχίσατε να κάνετε παρέα, μαζί κι εγώ, και σιγά σιγά γίνατε κολλητές.

Δεν με πείραξε σχεδόν καθόλου το γεγονός ότι γίνατε κολλητές. Ελεύθερος άνθρωπος είσαι μπορεί να κάνεις ότι θέλεις. Αυτό που με πείραξε ήταν ότι δεν προσπαθήσεις να με κρατήσεις καθόλου κοντά σου. Δεν πάλεψες για την στενή φιλία που είχαμε αναπτύξει αυτά τα χρόνια. Απλά προχωρήσεις μπροστά χωρίς να ρίξεις ούτε ένα βλέμμα πίσω. Αυτό μου έχει αφήσει μια δόση πικρίας έως και σήμερα.

Συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα, αλλά ποτέ ξανά τα πράγματα δεν ήταν ίδια. Όλα πλέον είχαν αλλάξει.

Το καλοκαίρι μετά την έκτη και πριν τη πρώτη γυμνασίου πήγαμε μαζί κατασκήνωση. Εκείνη την περίοδο εγώ είχα μπει στην εφηβεία και έχοντας τα ψυχολογικά μου είχα κλειστεί πολύ στον εαυτό μου.