Letter to you | ✓

{ 12 } - Δεν είμαι η ίδια

"Kωνσταντίνε;" αναρωτήθηκε φωναχτά η Νάνσυ μόλις είδε το άτομο πίσω από την πόρτα.

"Ο ίδιος, με σάρκα και οστά!" απάντησε αυτός με αυτάρεσκο ύφος.

"Τι-τι κάνεις εσύ εδώ;" τον ρώτησε έχοντας εξαντλήσει πλέον ό,τι απόθεμα ηρεμίας και ψυχραιμίας της είχε απομείνει. Πώς θα μπορούσε να μην το κάνει άλλωστε; Η παρουσία του στο σπίτι της ήταν τελείως απρόσμενη και ξαφνική. Κι αυτό μετά από το γράμμα που του έγραψε, εξηγώντας του όλα τα συναισθήματά της. O πανικός κι η αγωνία την είχαν κατακλύσει και προετοιμαζόταν για το χειρότερο δυνατόν σενάριο.

Πάντα το είχε αυτό. Σίγουρα κανένας δεν θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει ως ένα αισιόδοξο πλάσμα. Σε κάθε περίπτωση και κατάσταση σκεφτόταν και προετοιμαζόταν για το χειρότερο που θα μπορούσε να της συμβεί. Ίσως, να ήταν έτσι η φύση της. Ίσως, ήταν κάποιος μηχανισμός αυτοπροστασίας που είχε αναπτύξει με την πάροδο του χρόνου, ώστε να μην πληγώνεται από τις υψηλές της προσδοκίες για τον κόσμο και για να είναι πάντα σε ετοιμότητα να αντιμετωπίσει το "βύθισμα" αυτών των προσδοκιών.

"Γιατί δεν με θέλεις; Aν είναι φεύγω... Βλέπω έχεις και παρέα..." της απάντησε με ειρωνικό ύφος αποφεύγοντας να απαντήσει ευθέως στην ερώτησή της και κοιτώντας δολοφονικά τον Χάρη. Έπειτα, έκανε κίνηση να φύγει από την πόρτα του σπιτιού της.

Μα γιατί είναι εδώ; Ήρθε να μου ρίξει χυλόπιτα αυτοπροσώπως; Ήθελε να δει το πρόσωπό μου την στιγμή που με πληγώνει; Τόσο άκαρδος είναι τελικά; Πώς δεν το είχα δει τόσα χρόνια; Και είναι όλο ειρωνείες από την ώρα που ήρθε. Tι, πιστεύει ότι θα ανεχτώ για πολύ αυτήν την κατάσταση; Σκεφτόταν η Νάνσυ.

Παρόλα αυτά της άρεσε που τον είχε μπροστά της. Της άρεσε που τον έβλεπε μετά από τόσο καιρό. Είχε αλλάξει. Είχε κατά κάποιον τρόπο ωριμάσει και αυτό φαινόταν στο πρόσωπό του. Μπορεί να μην φαινόταν ακόμα στην συμπεριφορά του, αλλά μέσα της ήξερε ότι είχε αρχίσει να γίνεται ένας υπεύθυνος άντρας, χωρίς όμως να χάνει την παιδικότητά του. Μπορούσε να το διακρίνει μόνο και μόνο κοιτώντας τα μάτια του. Τα υπέροχα μελί μάτια του με του τόνους πράσινου που ζέσταναν την καρδιά της με μόνο ένα κοίταγμα.

"Όχι όχι... Πέρνα μέσα..." του πρότεινε γρήγορα, προλαβαίνοντάς τον από το να φύγει.

Του έδειξε τον δρόμο προς το σαλόνι και του έφερε ένα ποτήρι παγωμένο νερό αφού της το ζήτησε ο Κωνσταντίνος.