OREAD'IN KEHANETİ

6. BÖLÜM

Son sözlerim bunlar olmuştu. Ben bittim. Siyah gölge bana doğru geldi. Korkudan çığlık attım. Siyah gölge eliyle ağzımı kapattı. Yüzünü hâlâ net bir şekilde göremiyordum ancak ölümüm kesinlikle onun elinden olacaktı.

"Ravenna sakinleş benim. Damian."

Damian'ın yüzünü daha net bir şekilde gördüm ve bir anda sakinleştim. Aniden aklıma annemin kanlar içindeki bedeni geldi ve yere baktım. Aman tanrım aklımı yitiriyor olmalıyım. Annem yerde değildi. Tekrardan Damian'ın yüzüne baktım. Bana endişeli gözlerle bakıyordu. Tekrardan yere baktım. Hayır gerçekten aklımı yitiriyordum. Annem biraz gördüğüme eminim ancak şimdi ne annem ne de kan var."

Annemi kanlar içinde gördüğüm yeri gösterdim. Damian düşünceli gözüküyordu.

"İllüzyon"

"Ne?"

"İllüzyon diyorum. Biri seni korkutmak için bir numara yapmış"

İyi de kim bunu yapabilirdi? En önemlisi benden bu kadar nefret edecek kadar ağır bir şaka yapması beni biraz korkutmuştu. Ben düşüncelerimde artık boğulacakken Damian beni kurtardı.

"Haydi Ravenna. Sen burada güvende değilsin. Senin için en güvenilir yer Kira ve Valencia'nın yanında olmaktır. "

"Tamam ancak annem ne olacak? Bana zarar vermek isteyen anneme zarar vermiş olabilir."

"Annenin iyi olup olmadığını bilemeyiz Ravenna."

"Ben annem olmadan hiçbir yere gelmiyorum!"

"Geliyorsun"

"Gelmiyorum dediysem gelmiyorum."

"Geliyorsun dedim!"

Damian birden bağırdığında sesi değişti. Bu Damian değildi sesi çok tizdi. Bir kız sesine benziyordu. Bu sesi duyduğuma emindim ancak şu an çıkaramıyordum. Şimdi hatırladım bu Şimla'nın sesiydi.

"Şimla?"

"Şimla mı? O nereden aklına geldi Ravenna. Ben Damianım."

"Hayır senin sesin böyle değil ben eminim. "

Damian öncelikle güldü sonra yüzü aniden değişmeye başladı. Şimla şu an şeytanın yüzünü andıran bir sırıtmayla bana bakıyordu.

"Sensin."

"Evet,benim"

Ayağa kalkıp kaçmaya çalıştım ama nafile. Şimla beni kolumdan tuttu ve ayağa kaldırdı. Kolumu elinden kurtarmaya çalıştım ancak Şimla kolumu çok sıkı tuttuğu için bir türlü kolumu kurtaramıyordum. Damian aniden geldi içeri. Ona baktım ama yanımdan geçti ve beni yok saydı. Etrafa bir göz gezdirdi.

"Ravenna neredesin?"

"Damian buradayım."

Neden beni görmüyordu. Şimla'ya baktım. Ben bu kıza mı güzel demiştim. Şu an gözümde kurbağaya dönüşmüştü. Damian hâlâ etrafa bakıyordu.

"Damian!"

Bağırmaktan boğazım ağrımaya başladı.

"Damian!"

Duymuyordu işte beni. Şimla denen siyah yaratık bana bakıp güldü. Çok yorulmuştum. Dizlerimin üzerine düştüm. Nefes alamıyordum. Sanki aniden bana özel olarak oksijenim çekilmiş gibiydi. Nefes almaya çalışırken boğazımdan garip garip sesler çıkmaya başladı. Şimla da bana tepeden bakıp bakıp bu hâlime sevinmişe benziyordu.