Miras Katili

Bölüm 11 "Yoruldum"

Lil Wayne & Bruno Mars - Mirror

Bu şarkıyla okumanızı istiyorum lütfen.

___________________________

Sessizlikti insanı çıldırtan..

Bu noktaya getiren ve belkide hayatına son vermeni sağlayan..

Sessizlik..
Kulağını sağır ederdi.
Ve artık sessizliğe alışan kulağın ses kabul etmezdi, duyduğun sesler çekilemez hale gelirdi.

Sessizlikten sağırlaşan kulaklarım, yere düştüğümde bana yardımcı olmuştu çünkü etrafımda olanları duyamıyordum.
Sadece hissediyordum.

Ama kulaklarımın yavaş yavaş açıldığını hissediyordum ve beynime ulaşan sesler beynimde yankı etkisi yapıyordu.
Bu sefer hissizleşmiştim, ama duyuyordum.

Arkadaşlarımın bağırışlarını duyuyordum. Duymaktan öteydi..
Sanki bir hoparlerin içine girmiş gibiydi hissettiğim.

Sessizliğe alışan beynim, gürültüyle eriyor gibiydi. Her konuşulan kelime, her söylenen harf beynimden çıkmamak istercesine en derinine işliyordu.

"Çağan!! Eliz'e ne oldu?!" diye bağıran İris'e kalkabilmek ve bağırmamasını söyleyebilmek istiyordum ama yapamıyordum.

"Eliz.." Başımda ağlayan Arya, ağlamaktan dolayı fazla konuşamıyordu.

"Sana diyorum aptal! Cevap ver! Ne yaptın Eliz'e!!" diye İris'in tekrar bağırması üzerine Caner lafa karıştı.

"İris sakin olmalısın." diye yumuşak sesiyle konuşan Caner'e teşekkür etmek istemiştim. Başımı şişirmeyen bir tek oydu.

Ah.. bir de Çağan.

Hiç konuşmamıştı, sesini duymamıştım. Benim bildiğim Çağan İris'in ona bağırmasına ve aptal demesine karşılık sinirlenen, bağıran hatta vuran kişiydi.
Ama neden hiçbir şey söylemiyordu?
Neden bu kadar sessizdi?

Gözlerimi zorladım, açmaya çalıştım. Olmadığını anladığımda hafif bir mırıltı çıkardım.
"Eliz! Konuştu! Uyanadı!!" diye sevinç çığlıkları atan Arya tam başımın dibinde olduğu için yüzümü buruşturdum. Yavaş yavaş açılıyordum.

"Yapma.." diyebildim sadece.

"Eliz! Eliz iyi misin!" diye şiddetle bağırmaya devam eden Arya'ya cevap vermaye çalıştım.
"İyiyim.. A-ma ba.." nefesim tekrardan kesildi. "ğır.." dedim ve kesik kesik nefes alıp verdim "ma."

"Ne? Ne dedin? Bir şey mi istiyorsun?" diyen İris elini başıma koydu ve saçlarımı yüzümden itti.

"Gereksiz yere bağırmayı kesin artık," diye sakince bu sefer Çağan konuşmuştu "Rahatsız oluyor." dediğinde acı bir şekilde içimden gülümsedim. Her şeyin en iyisini biliyordu, şu an ki gibi.

"Çok biliyorsun." diyen İris'e yine içimden şaşırdım, bu cesaret ona nereden geliyordu çok merak ediyordum.
Gözlerimi açmayı yine denedim ve bu sefer biraz başarılı olabilmiştim.
İris ve Arya başımın hemen yanında oturuyorlardı ve İris Çağan'a meydan okurcasına bakıyırdu.
Caner tedirgince Çağan'a bakıyordu, Doğaç ise umursamazca kalçasıyla duvara yaslanmış ve kollarını önünde birleştirmiş bir şekilde olayları izliyordu.

Çağan birkaç adım atıp İris'in yanına ulaştığında bir şeyler diyebilmek için kendimi zorladım ama laflar ağzıma tıkılıp kalmıştı.
Çağan İris'in boynuna elini doladı ve sıkmaya başladı.
Ne- Ne yap-" diye İris'in içine nefes çekmeye çalıştığını anlayabiliyordum.
Arya korkuyla Çağan'a bakıyordu ve hala gürültülü bir şekilde ağlıyordu.