𝑩𝒊𝒓 𝑬𝒇𝒔𝒂𝒏𝒆𝒏𝒊𝒏 𝒔ı𝒓𝒓ı

Her şeyin başladı an!

1 sezon 2 bölüm

Yağmurun altında durup ıslanmak istiyorum, her bir damla tenime değmesini istiyorum!
-----------------------------------------------------------

Üzerim de kalın siyah bir çeket ile Polis odasın da oturuyordum,
Sırılsıklam olmuştum saçımdan akan su yere damlıyordu.
Çok üşüyordum dudağım moralmıştı.

Tek düşündüm Carolinayı gözümün önünde götüren yaratıktı, ve elimden nasıl kayıp gitti etrafımda ki koşdurmacalar bağrış çağrışları hiç duymuyordum ama birinin yavaş adımlarıyla bana yaklaştını fark etmiştim,
Karşım da durdu ve bana bir bardak çay uzatı " Al bunu iç, içini ısıtır"

Titreyen elerimi bardağa uzatım ve bir yudum alarak çayın sıcaklığı tüm vücuduma dağılmasını izin verdim.

Polis Müdürü yani Carolina nın Babası Bay Lesley yanımda ki sandalye ye oturdu "Daha iyimisin?" Kafamı ona kaldırdım "Iyim, ama Carolina...!" Carolina lafını ağzıma aldım da kalpim de bir sıkışma hissetim sanki biri iğne batırırmış gibi, ağlamamak için kendimi zor tutuyordum
" Carolina?, söyle Malorie Carolina ya ne oldu?" Sesi çok endişeliydi ve korkuyordu, bunu nasıl söyleyebilirdim.

Bana inanmazdı!

Ama Carolina'nın hâlâ hayatta olup olmadığını bilmiyordum, belki de söylersem inanır.
"Size söyliceklerimi çok saçma gelebilir ama gerçek!, Carolina yı ... bir Yaratık kaçır dı!" Ağzımdan çıkan o kelime Yaratık! Aklımı başımdan alıyordu, hayatım da ilk kez bu kadar çaresiz hissediyordum, sanki bir karanlık odada yanlızmışım gibi!

İki elini de başına koydu ve derin bir nefes aldı
"Malorie, aileni aradım, en kısa sürede geleceklerini söylediler ve sende şimdi eve git dinlen, sonra Carolina hakkın da tekrar konuşuruz"

Bana inanma dı! konuyu hemen değiştirdi! yani buna kim inanır ki! Ama ya o yaratık geri dönersen ve bu sefer benide götürürse!.....

Böyle bir durum da kimsenin sana inanmaması çok acı verici bir şey.

İstediğin kadar bağır sesini duyurmaya çalış, ama kimse seni duymaz.........

Bay Lesley beni polis arabasıyla evime kadar bırakacanı söyledi, beni yanlız bırakmak pek içine sinmemiş gibi gözüküyordu. "Malorie, istersen, ailen gelene kadar bizim evde kalabilirsin, Ailenle de konuşuruz" , "Hayır teşekkürler, yanlız kalmam o kadar da problem olucağını sanmıyorum!" Gerçekten mi?! Bunu söylediğim de ne düşünüyordum acaba! ya o yaratık beni orda bekliyorsa!?
Neden bilmiyorum ama bu ev uzaklaşmamı istemiyor gibi, bir şekilde beni cezbetti!

"Peki, sen nasıl istersen kendine iyi bak ve bir sorun olursa beni her zaman arayabilirsin!" , "Teşekkür ederim Bay Lesley, iyi akşamlar!"

Evin Kapısını açtığım da, yaratığın artık orada olmadığını umarak yavaşça içeri girdim.

Ev çok dağnıktı. Burayı ailem görünce kim bilir ne düşünücekler!

Çok yorgundum ve hemen uyumak istiyordum, ama uyumadan önce sıcak bir Duş almaya karar verdim.

Sıcak bir banyo yaptıktan sonra biraz olsun kendime gelmiştim ama o sahne hâlâ aklımdan çıkmıyordu:

**

"Beni bırakma, Malorie!" ...

**

"Kendine gel Malorie, toparla kendini!"

Bu bir tür kâbus mu? Keşke öyle olsa!

Rahat bir şeyler giydim anda telefonumu aldım ve yatağa uzandım.