Bevroren watervallen ✔

013 • Angmar

Celebrían was een mooie vrouw, met een voorzichtige glimlach en een bedeesde stem, zo concludeerde Angmar toen hij de hand van de elfenvrouwe aannam en zijn lippen ertegen drukte. Haar huid was zo bleek dat het leek alsof ze de zon meed en onder haar nagels was geen vuiltje te bekennen. Twee zilveren armbanden ketsten tegen elkaar toen ze haar hand weer terugtrok en langs haar slanke lichaam liet hangen.

'U zult wel uitgehongerd zijn,' meende Gil-Galad nadat de beleefdheden waren uitgewisseld en de koning zich met veel woorden excuseerde voor de afwezigheid van prins Elrond. 'Laat ik u meenemen naar het banket.'

Angmar zag dat de prinses haar ogen neersloeg en haar ouders over het zorgvuldig geplaveide pad volgde. Ze maakte een zeer droevige indruk en hij vroeg zich af of zijn zus zich ook zo terneergeslagen zou gedragen omwille van een man. Hij kon het zich niet voorstellen.

'Waar is Elrond eigenlijk?' vroeg ze met haar fluwelen stem aan Elros toen ze rondom de tafel zaten en het woord van welkom ten einde was.

'Hij is vanochtend een stuk gaan rijden. Ik denk dat hij de tijd is vergeten.'

Ze sloeg haar ogen, die al de kleur van sombere regenwolken hadden, neer. 'Hij is mij vergeten, bedoel je.'

Haar stem klonk zo breekbaar dat zelfs Angmars eetlust erdoor belemmerd werd. Hij had medelijden met haar. Niet omdat Elrond haar had laten stikken, maar doordat ze zich zo op haar kop liet zitten en zich gedroeg alsof hij zojuist van een klif was gevallen. Ze vocht duidelijk tegen haar tranen.

'Celebrían wenst hier een tijdje te verblijven,' hoorde Angmar Celeborn zeggen. 'Het zal haar goed doen om contacten te leggen met de elfen in Eriador.'

Iedereen aan tafel, zelfs Angmar, wist dat dat niet de werkelijke reden was. Ze had tijd met prins Elrond willen doorbrengen – misschien had ze zich zelfs in de loop van de tijd aan hem willen binden. En nu spatte die droom in honderd stukken omdat hij met een andere vrouw weg was en Angmar wist zeker dat ze het samen naar hun zin hadden.

'Moeten jullie hem niet gaan zoeken?' vroeg Celebrían kleintjes. Het voedsel op haar bord was nog onaangeroerd. Haar sneeuwwitte haar hing treurig langs beide zijden van haar gezicht. 'Straks is hem iets overkomen.'

Angmar besloot de waarheid maar meteen uit de doeken te doen. De vrouw was vast niet achterlijk: heel Midden-Aarde wist dat hij een tweelingzus had.

'Hij is samen met mijn zus,' antwoordde hij. 'Zij zorgt er wel voor dat hem niets overkomt.'

Zijn woorden klonken hoogst ongebruikelijk: een vrouw die zorgdroeg voor een man in plaats van andersom. Een ietwat ondeugende grijns schemerde door op zijn gezicht. 'Waarschijnlijk heeft ze besloten vanavond bovenop de top van een berg vallende sterren te willen zien en weigert ze op te staan voordat dat is gebeurd. Prins Elrond, de beleefdheid zelfde, weigert haar natuurlijk in haar eentje achter te laten. Dan zou hij bij niemand een goed figuur slaan.'

Celebrían keek op, haar ogen vertroebeld door paniek.

Dat heb je goed gezien, dacht hij. Je hebt concurrentie. En een behoorlijke ook.

Stilletjes boog de elfenprinses zich weer over haar eten, waar ze uiterst kleine hapjes van nam. Haar bedeesdheid sierde haar wel. Waarschijnlijk paste ze beter bij Elrond dan zijn onstuimige zus deed, al zouden die twee waarschijnlijk het saaiste koppel in de geschiedenis worden. Dat konden ze geen kind aandoen.

Angmar liet zijn gedachten over Elrond en Celebrían varen en keek de zaal rond. Zijn ogen gleden langs de verschillende tafels alsof hij op zoek was naar iemand, maar hij zou niet kunnen zeggen wie. Het veroorzaakte een vreemd gevoel in zijn binnenste. Een lichte teleurstelling, zonder een flauw benul te hebben waar dat door werd veroorzaakt.