Bevroren watervallen ✔

026 • Elrond

De avond was aangebroken. Elrond voelde zich eenzaam. Hij hield zich voor dat het door het vertrek van zijn broer kwam, want hij was nog nooit van hem gescheiden geweest. Toch wist hij dat het evenzeer door Jayne kwam – wellicht nog wel meer. Zag hij haar nog terug? Hij kende haar pas een paar dagen en dat was genoeg om eraan te twijfelen. Ze had gezegd dat ze van hem hield, maar ze had ook gezegd dat ze hem wilde vergeten omwille van haar eigen veiligheid. Waarom zou ze terugkeren? Als ze de adrenaline door haar lijf voelde gieren, werden Imladris en hij vast niets meer dan een herinnering. Een stadium in haar leven dat ze gepasseerd was en waar ze met een glimlach aan terugdacht, maar wat ze niet écht zou missen.

'Gaat het wel?'

Hij keek op toen Celebrían naast hem op de rand van de vijver kwam zitten. De vijver waar Jayne hem had laten schrikken, zodat hij bijna in het water was gevallen. Een steek ging door zijn hart en hoewel hij wist dat hij het zich inbeeldde, riep het de tranen in zijn ogen op. Hij had zo'n slecht voorgevoel over dit alles. Moet ik haar achterna gaan? Stel dat Annatar inderdaad iets in zijn schild voert!

'Hé.'Celebríans stem drong zijn hoofd weer binnen. Haar vingers spreidde zich over die van hem. Hij voelde de aarzeling, miste de vastberaden speelsheid die Jayne had getoond. Elrond beet op zijn wang. Jayne... Zou dit gevoel afzwakken? Of werd het alleen maar erger?

'Het gaat wel.' Elrond onderdrukte een zucht. Hij wist dat hij haar moest vertellen wat er tussen Jayne en hem speelde – of wat er in ieder geval gespeeld had. Hij had zichzelf aan een andere vrouw weggegeven en hoewel hij wist dat hij haar hart brak, wilde hij haar geen leugens voorschotelen. Ze had recht op de waarheid.

Hij schraapte zijn moed bij elkaar en draaide zijn gezicht naar hem toe.

Ze glimlachte, alsof ze hem wilde bemoedigen zijn hart te luchten. Hij zocht naar woorden. Die lach zou verdwijnen. Misschien zou hij het nooit meer zien. Niet als ze naar hem lachte, in ieder geval. Maar dat was zijn eigen schuld. Hij had daar zelf voor gekozen.

'Elros zal zich wel redden. Hij is een volwassen man en hij is terug voordat je het weet.'

'Ja...'Elrond keek naar hun verstrengelde vingers. Hij voelde er niets meer bij. Hoe was het mogelijk dat het zo snel veranderd was? Had hij zijn gevoelens voor Celebrían ingebeeld? Wilde hij gewoon graag van een vrouw houden, "omdat het erbij hoorde"? Dat geloofde hij niet. Zijn gevoelens waren oprecht geweest – alleen lang niet zo bombastisch als ze bij Jayne waren geworden.

'Ik – eh, ik moet je wat vertellen.' Hij liet haar hand los en dwong zichzelf om haar aan te kijken. Hij wilde dit nu doen, nu haar ouders hier nog waren.

Celebrían hield haar hoofd ietsje schuin. Haar ogen glommen verwachtingsvol – een beetje naïef zelfs, misschien. Wat verwachtte ze dat hij zou gaan zeggen? Hij schudde de vragen van zich af, hij moest stoppen het uit te stellen.

'Je weet dat ik gevoelens voor je heb.' Hoewel hij in de verleden tijd had willen spreken, kon hij dat niet opbrengen. Misschien was het ook beter zo, maakte hij er niet zomaar een einde aan. 'Ik heb onlangs alleen gemerkt dat ik die niet alleen voor jou heb.'

Hij keek haar schuldbewust aan. Zoals verwacht, vormden tranen zich als dauwdruppels in haar ogen. 'Voor de schildmaagd uit Emyn Uial?'

Haar stem beefde. Elrond wenste dat hij er iets tegen kon doen. Hij sloeg zijn ogen neer. 'Ja.'

'Zijn ze – zijn ze heviger dan voor mij?'

Elrond wilde het ontkennen. Hij wilde haar geen pijn doen. Maar hij wist dat de waarheid eventuele leugens toch wel zou achterhalen.

'Op dit moment wel, al weet ik niet of ik haar nog terugzie.' Hij haalde diep adem, vouwde zijn handen tussen zijn knieën. 'Maar ik heb met haar de kus gedeeld.'