Bevroren watervallen ✔

082 • Annatar

Annatar trok zijn kleding weer aan. Angmar lag nog op de bank en staarde naar het plafond. Hij wist dat er maar één ding was wat zijn macht over de Dunedán kon verbreken en dat was Angmars zuster.

Ik had haar eerder uit de weg moeten ruimen.

Soms drong die gedachte zich zo fel op dat hij op het punt stond om naar het Groene Woud te reizen en daad bij het woord te voegen.

Vandaag voelde echter als een overwinning. Angmar had de test doorstaan. Hij had zijn aardse verlangens achter zich gelaten. De liefde voor zijn zus was gearchiveerd en vormde geen gevaar meer zolang Annatar ervoor zorgde dat hij niet bij haar in de buurt kwam. Weldra zouden de eerste machtsgevoelens bij Angmar naar boven komen en Annatar wist dat zijn zusje hem dan ook niet meer kon stoppen. Daarvoor was de macht van Morgoth te groot. Als diens kracht eenmaal door de aderen van Angmar vloeide zoals die bij hem deed... Hoewel Annatar net tot een ontlading was gekomen, voelde hij zijn lid opnieuw stijf worden. Nooit had hij verwacht dat hij een sterveling zou willen beminnen. Iedereen was hem te min. Maar Angmar... Angmar was anders. Het was een van de weinige wezens die niet voor hem terugschrok en van hem hield, ondanks de dingen die hij had gedaan. Want ergens diep vanbinnen wist de Dunedán dat best. Hij verkoos echter in een andere waarheid te geloven.

Angmar ging rechtop zitten en bleef even naar zijn ring staren. Annatars lippen krulden om. Iedereen had de ring aanvaard, de macht ervan geproefd. Ze waren allen met de ring verbonden die hij zelf droeg. Als hij zich inspande kon hij hun gedachten horen, al vergde het onderscheiden van de verschillende stemmen nog wat inspanning. Maar het was een begin.

Net had hij Angmar zelfs min of meer kunnen sturen. Stel je eens voor als hij dat anderen kon. Bij Elrond of Galadriel... allicht in een andere verschijning maar...

"Als je nog eenmaal over de schreef gaat, neem ik je je krachten af en geef ik die aan je mensenvriend."

De stem van zijn meester donderde door zijn hoofd. Hij wist niet over het zijn onderbewustzijn was die aan de bel trok of dat het een waarschuwing van Morgoth zelf was. Hij wendde zijn blik van Angmar af, liep naar het raam en tuurde naar buiten. Galadriel en Elrond vormden geen bedreiging voor zijn meester. Hij moest zich op zijn taak focussen, de gebieden van de elfen overmeesteren en daar zelf de macht uitoefenen. Het mensenrijk zou daarna vanzelf vallen. Om Galadriel en Elrond hoefde hij zich evenmin zorgen te maken. Die belandden ook wel op hun knieën voor hem. Net als Jayne en dat nieuwe elvenvriendje van haar. Een voor een zouden ze ten prooi vallen. Alles wat hij hoefde te doen was wachten totdat de ringen hen zouden corrumperen. En tijd... daar had hij genoeg van. Hij draaide zich weer even naar Angmar. Hij zou zorgen dat de mens daar ook genoeg van kreeg om hem en hun meester te blijven dienen.