Bevroren watervallen ✔

057 • Elrond

Elrond zat tegenover Celebrían aan tafel. Hij had haar nog niets verteld. Moest hij dat doen? Hij hield niet graag iets voor haar verborgen, maar hij wist dat Celebrían een intense angst voor Annatar ervoer. Hij wilde haar niet ongerust maken, niet nu ze de man zo lang niet had gezien. Toch kende ze iedere blik, iedere trek van zijn gelaat. Ze wist dondersgoed dat er iets gaande was en toch vroeg ze er niet naar. Daarom hield hij zo veel van haar. Ze was zo ontzettend geduldig. Hij kon er emotioneel om worden.

Die nacht lag hij te woelen in zijn bed. Hij probeerde toenadering tot Celebrían te zoeken in de hoop dat zij hem tot rust kon brengen. Zijn lichaam was echter koortsachtig klam en hij schrok er toch voor terug. Hij bleef piekeren en peinzen en herbeleefde alle momenten tussen de watervallen in Imladris. De kus, die zo stijf had gevoeld, zo anders dan de passie die hij eens bij Jayne geproefd had.

Een nieuwe zweetaanval maakte het laken rond zijn borst vochtig. Zijn maag kromp samen, gal brandde een weg naar boven. Wat als het inderdaad Annatar in een vermomming was? Wat als ik hém heb gekust? Zijn ingewanden leken ineengedrukt te worden. Hij zwaaide zijn benen over de rand van het bed en verliet de slaapruimte. Zijn benen zwabberden en hij hield zijn hand tegen de muur. Hoe kon iemand zo ziek in zijn hoofd zijn... Hij kon er niet bij.

Hijgend leunde hij tegen de muur aan. Hij had het gloeiendheet en voelde zich nog steeds vreselijk misselijk, alsof hij iets giftigs had gegeten. Misschien hád Annatar hem ook wel vergiftigd. Niet met iets tastbaars, niet met iets wat op een natuurlijke wijze zijn lichaam weer zou verlaten. De elf had zijn diepste wezen aangevallen en alle denkbare grenzen overschreden. Elrond voelde zich geschonden.

Naarmate de uren verstreken nam de twijfel weer toe. Was het echt Annatar geweest? Was het niet zijn verbeelding? Op dat moment was hij er geheel van overtuigd geweest dat Jayne voor hem stond. Pas later dacht hij dat het Annatar was. En nu begon hij zich af te vragen of alles zich niet in zijn hoofd had afgespeeld.

Morgen zouden ze elkaar weer zien. Moest hij iemand meenemen, zodat iemand hem kon vertellen of hij echt geen spoken zag? Maar wie dan? Hij wilde Celebrían erbuiten houden en zijn broer woonde niet meer in Eriador. Hij had zijn oog op een mensenmeisje laten vallen.

Stel dat alles níet zijn verbeelding was geweest, wie kon hem dan helpen om Annatar te ontmaskeren? Als hij zeker wist dat het Jayne niet was, dan kon hij de vermomming misschien doden. Hij wist zeker dat Annatar dat niet zou verwachten. Maar dan moest hij er wél echt zeker van zijn. En hij kon maar één iemand bedenken die hem daarbij kon helpen.

De misselijkheid ebde weg, er kwam een vastberadenheid voor terug. Annatar was niet de enige die spelletjes kon spelen. Met zijn besluit zou hij Celebrían pijn doen, maar hij wist dat ze hem zou vergeven als alles achter de rug was en Annatar niets dan een plaag uit hun verleden was. Dan kon hij Jayne eindelijk laten rusten en zou haar gedaante hem ook laten rusten.