Bevroren watervallen ✔

022 • Jayne

Iedere keer dat hoofdpijn haar als een sadistische bediende wakker maakte, nam ze zich voor in het vervolg minder te drinken. Jayne kwam overeind en sloeg haar benen over de rand. Zuchtend haalde ze een hand door haar haren. Een blik op het raam vertelde haar dat het nog vroeg in de ochtend was. De verleiding om weer onder de dekens te kruipen was groot, maar Jayne deed het niet. Ze had zich gisteren niet van haar beste kant laten zien, tot zover reikte haar geheugen nog wel. Ze wilde Elrond graag nog even spreken voordat ze Eriador verliet en enkel de Valar wisten of ze er ooit nog naar zou terugkeren.

Ze kleedde zich haastig om in een dunne japon en schikte haar haren voor de spiegel. Heel veel aandacht besteedde ze verder niet aan haar uiterlijk. Het was immers nog donker buiten en Elrond had haar al op een slechter moment gezien: doorweekt en bedekt met een dikke laag modder.

Jayne wist ongeveer waar de slaapkamer van Elrond was en ze hoopte maar dat ze onderweg niemand zou tegenkomen. Zachtjes sloot ze de deur van het gastenvertrek. Over het hoogpolige tapijt liep ze de gang uit, sloeg rechtsaf een andere gang in en beklom de trap die daarna in zicht kwam.

Er waren vier deuren. Jayne vond het niet zo'n drama om bij Elros aan te kloppen, maar ze zette zichzelf in een niet al te best daglicht als koning Gil-Galad straks in zijn slaapkledij de deur opendeed. Ze grinnikte toch even toen ze zijn slaperige hoofd inbeeldde en liep toen naar de deur die het verste weg was. Enkele ogenblikken later roffelde ze met haar knokkels tegen de deur.

Jayne legde haar oor tegen de deur om eventuele voetstappen op te vangen, maar het bleef muisstil. Was er niemand in deze kamer of verkeerde diegene in een diepe slaap? Ze wilde net haar geluk bij de volgende deur beproeven toen er aan het slot gemorreld werd en de deur langzaam openzwaaide.

'Morgèh,' grinnikte ze verontschuldigend toen ze Elros' niet al te vrolijke gezicht zag. Er was niets dat zijn bovenlichaam bedekte en stiekem hoopte ze dat dat ook voor zijn broer gold.

'Waar slaapt Elrond?'

Elros seinde opzij met zijn duim, zonder zijn ogen van haar af te nemen. Ze voelde zich er een beetje opgelaten door en trok vragend haar wenkbrauwen op.

'Hij wordt niet zo vaak door vrouwen bezocht, zeker niet als het buiten nog donker is.'

Jayne liet een ondeugende glimlach zien. 'En jij wel?'

Elros grijnsde scheef. 'Ik ben veel te gehecht aan mijn nachtrust. Dag, Jayne.'

Hij liet de deur weer dichtvallen.

Jayne liep verder door de gang, naar de deur die Elros haar gewezen had. Opnieuw klopte ze aan en het duurde even lang voordat er werd opengedaan. In tegenstelling tot zijn broer had hij wel een mantel aangetrokken. De schrik werd in zijn ogen weerspiegeld; het was duidelijk dat hij niet op haar komst berekend was.

'Hé.'

Elronds gezicht straalde niet het enthousiasme uit dat haar de afgelopen twee dagen zo had verwarmd.

'Hoi. Kan ik je ergens mee helpen?'

Jayne leunde tegen de deurpost aan en observeerde zijn gezicht. Hij was de slechtste toneelspeler die ze ooit had ontmoet. Hoelang zou hij die onverschilligheid kunnen voorwenden?

'Zeker.' Ze deed de deur dicht. Zijn ogen flitsten door de kamer, alsof hij ergens bang voor was. Jayne nam van de gelegenheid gebruik om de ruimte ook even te bekijken. Even was ze bang dat Celebrían er was, maar op de netjes afgestofte meubels na was het vertrek leeg.

'Ik moet je mijn excuses aanbieden.' Ze stapte naar hem toe en streek even langs de zijkant van zijn gezicht. Hij keek ongemakkelijk weg, alsof hij streed tegen het verlangen om haar te kussen en daarmee haar excuses te aanvaarden.'

'Waarvoor dan?' Zijn stem klonk nukkig en Jayne bemerkte dat het verlangen om hem te zoenen wegebde. Ze had hem echt gekwetst. Aarzelend vlocht ze haar vingers door die van hem.

'Gisteren wekte ik de indruk dat ik je vergeten was.' Ze keek naar hem op. 'Maar dat is niet zo. Ik ben juist bang dat ik je niet kan vergeten.'