Lie Down My Damon

Chapter 7

Chapter 7

It's already night and I was just looking at the stars. Another peaceful night without thinking too much about my real problems. I once wished being a star, unreachable, untouchable and bright.

No one can bring me down because I'm too high for them to be reachable. But why some stars are fall?—used to call as shootings star. What is the cause of their downfall?

I suddenly remembered Tiya Rosa's story. The angel can fly high but still chose her downfall—where she can follow her heart. But danger also follows their path.

GS was still preparing for our dinner. I offered a help but he refused it. I just wanted to do something for him because he did not let me die, but instead he took care of me. And I'm not sure if he's mad at me right now, because every time his eyes meet mine, I always hears him sigh.

"You can eat now..." I heard him say.

Lumingon ako at agad na ngumiti nang makita siya. Tumango ako bago siya sundan sa sala. I don't know why I feel like he's a star that is visible for my eyes, but too far to let me get a grasp.

Even if he seems so comfortable with me, I still feel like there's a wall that keeping him away from being totally close to me. Maybe because we just met a days ago?

"You know much about cooking and they're always good! Did someone teach you this?" tanong ko.

Actually, I wanted to know more about him, but I don't want to look like an intruder to his life. But how can I know him if I wouldn't ask him? Hindi naman din siya madaldal tungkol sa sarili niya. But I want to know. Maybe I can know him.

"Wala..." he simply said.

Kung ganon mag-isa niya lang din itong natutuhan. At ngayon naman ay nakatira siya sa gitna ng gubat? Of course he needs to be independent because he's living here alone.

Tumango ako. "Hindi ko lang alam kung nakapunta ka na sa St. Ruiz, marami kasing bayan dito at hindi ko alam kung saan ka roon..." Tumingin ako sa kaniya.

Tumigil siya sa pagkain at matamang tumingin sa 'kin. Para bang nakuha ko buong atensyon niya. Nagpatuloy lang ako sa pagkain.

"Kung sakali kasi, hindi ko alam ang daan pabalik doon, e..." At baka pwede mo akong tulungan, nais ko sanang udagdag.

"Nakapunta na ako roon," aniya.

"O-Oh?" Napatingin ako sa kaniya.

Halos lahat ng tao roon ay galit sa amin! Kung ganon ay alam niya rin ba ang tungkol doon? Ang dami ko namang naiipong tanong na gusto kong alamin tungkol sa kaniya.

Pero tinulungan niya ako. Hindi siya mukhang galit, maliban na lang dahil sa ayos ko ngayon. Siguro ay mabait lang talaga siya at naaawa sa 'kin? Dahil hindi siya katulad ng iba. Ngunit iba ang sinabi ng laman ng binitawan niyang salita kanina.

Tumikhim ako. "Nakita mo na ba ako?"

As if namang palagi akong lumalabas. Pero gusto kong malaman kung kilala niya ako. Lalo at kilala ang pamilya namin bilang masamang tao.

Naalala ko na naman tuloy ang nangyari doon sa mansiyon bago ako umalis. Nakakalungkot lang. Napabuntong-hininga ako.

"Ako ba..." Binitin niya ang salita kaya napatingin ako sa kaniya. "Nakita mo na?" tanong niya.

Napa-isip ako ngunit mabilis ding umiling.

"Hindi, e. At hindi ko nga rin alam ang pangalan mo bukod sa isa kang good Samaritan na naligaw sa gubat at tumulong sa 'kin." Ngumisi ako.